การรักษาจิตและความไม่หลงในธรรม : หน้า 261/265

ประโยค ๕ - มังคลัตถิที่ปิขึ้นแปล เล่ม ๓ หน้า 261 เครื่อง ...จิตของเราอย่าหลงในธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความหลง, ความไม่ประมาทเป็นธรรมรักษาจิตด้วยสติอภิวัฒน์ควรทำตามสมควรแต่วาม จิตของเราอย่ามัวนในธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความมัวเมา ภิกษุทั้งหลายในกลภในแล จิตของภิกษุไม่กล้หนในธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนด เพราะจิตของเธอปรากจากระลึกแล้ว, จิต (ของภิกษุ) ไม่ขัดเครื่องในธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความขัดเครื่อง เพราะจิตของเธอปรากจากโทสะแล้ว, จิต (ของภิกษุ) ไม่หลงในธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความหลง เพราะจิตของเธอรอจากโมหะแล้ว; จิต (ของภิกษุ) ไม่ม้วนไมในธรรมเป็นที่ตั้งแห่งความมัวเมา เพราะจิตของเธอปรากจากความมัวเมาแล้ว; ในกล นั่นเธออ่อนไมสะทกะท้านหวั่นไหวคลอนไคลน ไม่มีความสะดุ้ง และ ไม่คลายไปตาม แม้เพราะคำของสมณะ (ผู้วิจารณ์อย่างอื่น) เป็นเหตุ." [๒๔๕] อรรถกฐานสุด* ว่า "บรรดาทหหล่านั้น บทว่า ยติ โข คือ ในกลไลแ. บทว่า สมปริยาอสุส นั่น ส scant เรียเป็นเทคน. กิพระจีนสพ ยอมไมกลัว ต่อรองนะ อันจะเป็นสัมปรายภาพและใน กิจุธรรม. ก็พระธิดาสนั่น พระผู้พระภาครงประสงค์คาในที่นี้ แต่อาจอารยบ้างกล่าวว่า "พระผู้พระภาครงประสงค์เอาเพื่อพระอัย บุคคลแต่งทั้งหมด ตั้งแต่พระโสภาคันขึ้นไป เพราะบาลีว่า 'สมมาภูติภ วิวาท." อรรถคอากรัญสูตร* ว่า 'บทว่า อดุตรูปน ได้แก่ ตาม สมควร คือพอสมแก่คน. อธิบายว่า ตามความใครต่อประโยชน์.