บทความเกี่ยวกับภูฏกฎฏทันสูตร : หน้า 173/265

ประโยค ๕๙ - มังคลจิตที่ปิ่นแปล เล่ม ๑ - หน้าที่ 173 ภูฏกฎฏทันสูตรนั้น ว่า "บว่า ปริวรรดิ คือ ย่อมเว้นด้วยสามารถกาไม่ก้าวล่วง อติลิทธิในบวกว่า นหมิ่น นี้ มืออิทธิพลเป็นอรรถะ บันฑิตจึงควรนำการสงเคราะห์สังฆาบรมทั้งหลาย มีอิติอย่างนี้ว่า 'ถนุน นาทามิ' ดังนี้ ด้วยอิทธิพลนั้น อีกอย่างหนึ่งพึงทำการสงเคราะห์สังฆาบรมทั้งหลายเช่นนั้นเข้าอยู่ (ก็ได้) เหตุฉะนั้น พระอรรถกถาจึงกล่าวว่า 'สภูปาทน์คุณหนุตส' ดังนี้" [๔๕] นอกจากนี้ สงฆถูกสอบถามพิสูจน์สูตรเป็นต้นว่า "ก็อวิถีือง" เกิดขึ้นแก่ชนนนหลาย ผู้มาทนิกอทนลงแล้ว ยอมสละชีวิตของตน ทั้งในเวลาสามารถสังฆาบรม ทั้งในเวลาอันจากกัน ไม่มีว่าง่วนวลอยู่ พึงทราบว่า 'สมาทานวิริยะ ดูจาริตรองอุบาสกชาวบ้านใกล้เข้าทันทรวดมะนะ ณนั้น" [อุทาหรณ์สมาทานวิริยะ] ได้ยินว่า อุบาสกนั้น รับสภาทในสำนักพระปิฎกพูลทรักษ์เจริญอยู่ในอุปนิพพานแล้ว ไดนา เมื่อโหายแสงหาโค นั้นอยู่ ได้ขึ้นไปญาณุตนตรวัฒนมะนะแล้ว จงใหญ่บฺูญูญานั้นได้รำบาญไว้ ขนาดว่า 'จักตัดศีรษะมันเสียด้วยมีค้อนคมเล่นนี้' คิดแล้ว็คือดิ่ง ๓ ครั้ง อย่างนี้ว่า 'การที่รับสภาบนในสำนักของครูผู้นาสรรเสริญ แล้วพิงทำลายเสีย หาสมควรแก่เราไม่' ดังนี้ แล้ว ตัดสินใจว่า 'เราจะบำละอิพ, จะไม่ยอมสภาบน'