เจตนาของผู้บวชและความสำคัญของมงคล : หน้า 206/265

ประโยค ๕ - มังคลิตถา มีนเปลา เล่ม ๓ - หน้าที่ 206 ส่วนเจตนาของผู้บวชไล่เวร ชื่อว่าเป็นมงคล เพราะตรงกันข้ามจากเจตนา ผู้บวชเวรนั้น ด้วยเหตุนี้ พระอรรถกาถถึงกล่าวไว้ในอรรถกถา ว่า "คงงดและงดงามวันจากบาปนั้นเองหมดนั่น พระผู้พะภาค ตรัสว่า ชื่อมงคล เพราะเป็นเหตุแห่งการละมิกระวัติและ เวร อันเป็นไปในทิฐิธรรมและเป็นไปในสัมปรายะในตัน และ บรรลุคุณอเนมประการต่าง ๆ ก็เพราะเหตุที่บุคคลผู้บวชดื่นน้ำมา ย่อมไม่รู้รรรมไม่รู้ธรรม ย่อมทำอันตรายแก่มารดา แก่บิดา ย่อม ทำอันตรายแม้แก่พระพุทธ พระปัจฉกพระ และสาวกของพระตถาคต ย่อมถูกครหาในทิฐิธรรม ถึงทิฐิในสัมปรายะ ถึงความเป็นบัวใน ภพต่อ ๆ ไป ส่วนผู้ร่วมจากการดื่มน้ำมา ย่อมถึงความเข้าใจไปสม โทษเหล่านั้น และคุณสมบัติตื่นตรงข้ามจากโทษนั้น เพราะฉะนั้น ความสำราญการดื่มน้ำมานี้ บันฑิตพึ่งทราบว่าคืนมงคล." [๕๖๗] จริงอยู่ แม้พระผู้บวชภาคเมื่อทรงแสดงธรรมแก่ ท่านอาดมินทิกะ ก็ดีรัสไว้ในปุริมยสูตร ในอุตตวจรรษ แห่ง นิทานวรรออย่างนี้ว่า "ญาญร ๕ อย่างไรบ้าง ย่อมเป็นอันสงบ ระงับแล้ว? คนตดี บุคคลผู้ปฏิบัติงสัริมปรนให้ลดลงไป ย่อม ประสบภัยเวรใด อันเป็นไปในทิฐิธรรมบ่าง ย่อมประสายในเวรอัน เป็นไปในสัมปรายะบ่าง ย่อมเสวยทุกข์โทมนัสอันเป็นไปในจิตบ่าง เพราะปณาดิบาทเป็นปัจจัย ย่อมเวรนั้น สำหรับผู้เว้นขาดแล้วจาก ปณาติบาด เป็นอนิจสงระงับได้อธิบายแล้วว่าด้วยเหตุนี้ คณะดี บุคคลผู้บวช