ความไม่ประมาณในพระธรรมบท : หน้า 255/265

ประโยค - มงคลดิถีที่เป็นเปล เล่ม ๑ - หน้าที่ 255 โดยนัยเป็นต้นว่า 'ภิกษุทั้งหลาย สัตวทั้งหลายมีประมาณเท่าใด ไม่มีเท้าก็ ๒ เท้าก็ ๔ เท้าก็ดี เท่าก็ดี เท่ามากก็ดี มีรูปก็ดี ไม่มีรูปรก็ดี มีสัญญาก็ดี ไม่มีสัญญาก็ดี มีสัญญาไม่ใช่ไม่มีสัญญาก็ดีไม่ใช่ดี พระดกดด คล้ายกล่าวว่า เป็นออของสัตว์เหล่านั้นนะที: ภิกษุ ทั้งหลาย กุศลธรรมเหล่าใดเหล่านั้นทั้งหมด มีกาลไม่ประมาณ เป็นมูล ประชุมลงในความไม่ประมาณ ความไม่ประมาณ บัดติ กล่าวว่า 'อุปมโต กุลสฺส ชมมสฺ' ก็ความที่ความ ไม่ประมาณนั้นเป็นธรรมมือปรากฏ บัดติพิรงแสดงแม่โดยอัป- มาวรรณในพระธรรมบท. แม้ว่เรื่องพระเจ้าโคก็อาจแสดงได้. ความว่า พระเจ้าโคทรงรัดกถาของโคครามเณรถว่า' ความ ไม่ประมาณเป็นทางอมตธรรม' เป็นตั้งแล้ว ตรัสว่า 'หยุดเท่านั้น เกิด พ่อ พ่อกว่าทุกรวะน่ คือพระไตรปิฎกมาโงมแล้ว' ทรง เสือมไสในลามาณ รับสั่งให้สร่างกิราแปลมานี้สีพื้นแล้ว ความที ความไม่ประมาณมีอุปกะมาก อันกิจผู้บริสุทธิ์ด้วยเรียนแรง ควร กล่าวแสดงแม้ว่าพระไตรปิฎก ด้วยประกาละนี้ พระธรรมกิกิ เมื่อจะนำสูตร หรืออาคำอันใดอันหนึ่งมาเพื่อแสดงความไม่ประมาณ ใคร ๆ ไม่ควรกล่าวว่า 'ท่านต้องอยู่ในฐานะอันไม่ควร นำมา' เป็นผู้เล่นไปแล้วโดยที่ว่า' ในการชักสูตรหรือคำามเพื่อแสดง