การทำดีโดยไม่เคารพแก่นบุคคล : หน้า 250/265

ประโยค๕ - มั่งคลิดาที่ปืนเปล่า เล่ม ๓ หน้า ๒๕๐ สามารถแห่งการทำโดยไม่เคารพแก่นบุคคลทั้งดี แก่ไทยธรรมดี ในการ เจริญกุศลธรรม มีธานเป็นต้นล่านี้ ชื่อว่า อกถุกฎจริยา. มีฐานะธรรม ในอณานิบาล้องกฎจริยา ว่า “การไม่ทำโดย เคารพแก่นบุคคลดี แก่ไทยธรรมดี ในการประพฤติคุณธรรมมี ทานเป็นต้นนี้ชื่อว่า อกถุกฎจริยา. ความมีแห่งความคิด ต่อ ชื่อว่า สตจจ การทำโดยมีความคิดต่อ ชื่อว่า สตจจอรจิยา, สตจจอริยา นั้นแน่ ชื่อว่า ความมีกาารคิดต่อ, ความมีการทำ ติดต่อกันไม่ ชื่อว่า ความไม่มีการทำต่อ. กล่าวว่า อนุติธรรมกียริตคือไม่ใช่ความมีกาารทำไม่หยุด ได้แก่มิใช่การทำเสมอ ๆ ชื่อว่าความไม่ มีการทำไม่หยุด. [๒๔๓] อรรถกาถวังกัปด่วนว่า “ไม่ใช้การทำไม่หยุด ชื่อ ว่า ความไม่มีการทำไม่หยุด. ธรรมกีดกำา วิ่งไปหน่อยหนึ่งแล้ว หยุดอยู่หน่อยหนึ่ง ไม่วิ่งร้อยไป ฉันใด บุคคลใดให้ทำดีดีก็ ทำ การบูชาดีกี้ ฟังธรรมดีดี บำเพ็ญสมณธรรมดีดี วันหนึ่งแล้ว ต่อ กาลนาน จึงทำอีก หายกุฏิกธรรมหันั้นให้ไปเนื่องนิษย์ไม่ ฉันนั้นเหมือนกัน. กีรินน่า ของบุคคลนั้น พระผู้พระภาคตรัสว่า ความไม่มีการไม่หยุด. บทว่า ความเป็นผู้ประพฤติย่อหย่อน คือ ชื่อว่า ความเป็นผู้ประพฤติย่อหย่อน เพราะไม่มีความขยันกล่าว คือความท่านเสมอ ๆ. ความเป็นผู้มีความพอใจด้วยสามารถแห่งความ เพียงในการบำเพ็ญกุศลอันว่างเสียนแล้ว ชื่อว่า นิภาพฏฺอนุณา