เรื่องของพราหมณ์และพระราชา : หน้า 216/265

ประโยค๕ - มัจคลิลดาริษีนี้เป็นเปล่ เล่ม ๓ - หน้า ๒๑๖ แต่นพระราชา พระราชาทรงมีพระปฏิสัธาร์สั่งว่า "พรามณี เพราะเหตุไร ท่านจึงทำกรรมของคนที่ศีลเห็นปานนี้?" แล้วจึงสั่งว่า "พวกเธอจงไป จงอาสยา หลวงแก่นเก่าเกิด" พระมหากษัตริย์ว่า "ผ้าแต่พระมหากษัตริย์ ข้าพระพุทธเจ้าไม่ใช่โจร, แท้จริง ข้าพระพุทธเจ้าได้ทำอย่างนี้เพราะเหตุใด" ดังนี้แล้ว กราบกุลว่า "บัดนี้ ข้าพระพุทธเจ้ารบโดยอ้อนวอนว่า "พระองค์ทรงอภัยศิลาท่าน ซึ่งได้ทำความบึ้งแก้บ้านพระพุทธเจ้า หาโกงอธิสัยชาติเป็นต้นไม้" แล้วกราบกุลว่า "จริงอย่างนั้น บัดนี้พระองค์รับสั่งให้ลงพระราชาอนุญาแก่ข้าพระพุทธเจ้า, ด้วยเหตุนี้ ข้าพระพุทธเจ้านี้จึงลงสันนิษฐานว่า ในโลกนี้ ศิลาท่านสูงสุด ศิลาท่านเป็นพระมุนี อย่างนี้ ข้าพระพุทธเจ้าเมื่อจะทำกรรมอันสมควรแก่ศิลาท่าน ดำรงอยู่ในเรือนบิณฑบาตก็หลายอยู่ จำไม่อาจจำได้" ดังนี้แล้ว ทูลพระขอรบราชานุญาตว่า "ข้า พระพุทธเจ้าจักบวชในสำนักพระศาสดาในวันนี้แหละ, ข้าแต่สมมติเทพ ของพระองค์โปรดพระราชทานการบรรพชาแก่ข้าพระพุทธเจ้าเถิด" แล้ว ไปสู่พระเชววัน ทูลอบรรพชาะพระศาสดา ได้บรรพชาสะอุปสมบทแล้ว ไม่ละลามันมุ่งฐาน เจริญภิษาสนา บรรลุพระอรหัตแล้ว. ก็ การโบยแล้วจงจำพรมานั้นอันใด การโบยแล้วจงจำบัดนี้พิงเห็นว่า "เป็นผลของอึนานทาน" เรื่องพราหมณ์มาในอรรถกาถ*สีลียมังสกสะกาด ในวรรณรรงแห่ง เอกนิมต. * ชาดกฎฐูกถา. ๒/๕๕๕