มัจจุราชกษัตรี เล่ม ๓: การพูดเพื่อประโยชน์ : หน้า 92/265

ประโยค - มัจจุราชกษัตรีนี่แปล เล่ม ๓ - หน้าที่ 92 สูตรด้วยสามารถแห่งอันสิบคำ อุปมา และเรื่อง เช่นว่า ชานเปดู้ มีความว่า พระธรรมกถิกได้ สามารถจะยังฟังให้รู้ได้ว่า สูตรนี้ มีน่อความทันนี้ พระธรรมกถินั้นจะดวง ก็ครออยู่ พระธรรม- กถินั่น คือ ผู้เห็นปนั่น แม้แสดงมา ก็ครอ. กล่าวในว่า อนุตต- ฌาณิติ คือ ไม่เป็นไปเพื่อประโยชน์แก่คุณแก่น และบุคคลเหล่าอื่น." [๗๙] ก็อธาพาหัดบาปปจโมตรเป็นต้น ว่า "คำว่า กวาวที เป็นต้น เป็นคำแสดงข้อปฏิบัติของบุคคลผู้เจริญสัมผัสปลาม. แน่จริง วาแม compreensão ด้วยประโยชน์[แต] ไม่พึงเป็นวาจานำประโยชน์ มาให้ Because ใช้พูดในเวลาไม่สมควร เพราะเหตุนี้ จึงอนุโลมเข้า กับวากาที่ผู้ฟังให้รู้จกอันไม่เป็นประโยชน์; เหตุนี้ ผู้อะ สัมผัสปลาม ควรหลีกเลี่ยงความเป็นผู้กล่าวในเวลาไม่สมควรเสีย เพราะ เหตุนี้ พระผู้พระภาคจึงตรัสว่า "กวาวที." แม้บุคคลผู้เมือกล่าว ในเวลาอันสมควร ก็จะวังคำไม่เป็นจริงเสีย เพราะไม่ยังประโยชน์ให้ สำเร็จทั้ง ๒ ฝ่าย เพราะเหตุนี้ พระผู้พระภาคจึงตรัสว่า "ภูวาที." พระ ผู้มีพระภาคตรัสว่า 'อุตตวาที' ดังนี้ เพื่อจะทรงแสดงว่า ถือบุคคลผู้พูด จะพูดคำจริง ควรกล่าวคำที่ยังประโยชน์แก่กุล ในอัฐโลกและปรโลก ให้ถึงพร้อมเทียว. พระผู้พระภาคตรัสว่า ' ธมฺมหาวาที ' ดังนี้ เพื่อทรง แสดงว่า 'แม้บุคคลผู้กล่าวคำที่เป็นประโยชน์อยู่ ไม่ควรกล่าวคำอาอัย โลจธรรมอย่างเดียว ควรกล่าวให้เป็นคำสัญลักโลจธรรมด้วย. ก็ เนื่องความ จะเป็นอ้อยคำอัย โลจคุตธมะได้ด้วยประการใด พระผู้มิ พระภาคตรัสว่า 'วิยาวาที' ดังนี้ (ก็) เพื่อทรงแสดงประการนั้น. เพราะ