การเลี้ยงชีวิตด้วยการทำปลานิจิดง : หน้า 103/265

ประโยค ๕๑ - มังคลดาภิธาน เล่ม ๓ - หน้าที่ ๑๐๓ เลี้ยงชีวิตด้วยการทำปลานิจิดง วงขาวคับบังและฟ้าทับหงรั่วในป่าอย่างละ ๑๐๐ สะสมมาปั้วเป็นอันมาก ต่อมาวันหนึ่ง เธอรบิโก กล่าวปีงาแล้วไปในที่ดังกว่า ถูกความกระหายรอบง จึงปิดหน้าว้าที่อยู่ในที่ใกล้พระเถระอุ่งอยู่ปรุงหนึ่งจึงงกรรมอยู่ เมื่อไม่เห็นน้ำแม้สักพอชุมมือ ก็โกรธแล้วพูดว่า "ภัย" ท่านรบิโกก็ย่า ที่พวกคุณดีให้แต่หม่ดนอน ไม่ดำน้ำไว้ในหม้อน้ำพอเป็นยาด (บาง) การที่ทำอย่างนี้ไม่สมควรเลย" พระเถระคิดว่า "หนออ่า เราได้ตักไว้เต็มแล้ว ในหนอ นามมิลกะจึงได้กล่าวอย่างนี้" แล้วเดินไปดู เห็นหนออ่าเต็มเต็มเปี่ยม จึงเล่าสำหรับตักน้ำ ตักให้เต็มแล้วส่งให้. เธอเติมน้ำครบ ๑๒ สั่ง แล้วมีสลับเวลา ว่า "ชื่อว่าหนออ่ำนี้เต็มอย่างนี้ อาศยกรรมของเรา จึงได้กลับเป็นประคูว่าว่าระเบิดร้อนฮร้อน อัณฑภาพ (ของเรา) ในอนาคตอันเป็นอย่างไรหนอ" แล้วพูดว่า "ขอท่านจงกระรผมให้บราืพาเด็กขอรับ" พระเถระบอกปลชมกัมมุดฐานแล้ว ยังเธอให้งวดสถานที่เธออำเนืออนึดตามและกุ้ง เป็นอย่างมาก และที่ ๆ เธอกำอ่งและฟ้าทับหงวังหลาย ย่อมปรกุคุณอ้องกัผู่ำสมธรรมอยู่ เมื่อเธอระลึกกรรมที่ได้กระทำไว้ดังนี้ ความเราร้อนก็เกิดขึ้นในสรรีะ จิตยอมนำดำเนินไปสู่ทิศแห่งกมมัจจุฐาน ประคูว่ากโลโก ไม่เดินไปตามรอยได้นั้น เธอกดความไม่ยินดีดิ่งบิดัน ด้วยคิดว่า "เราจักทำประโยชน์อันใดด้วยความเป็นกิฎฐิ" แล้วไปสู่สถานพระเถระ ให้รอแล้วกล่าวว่า "กระผมไม่สามารถจะกระทำสมธรรมรับ." พระ