ความเห็นและจิตในปรัชญาไทย : หน้า 94/265

ประโยค5- มังคลติดีปนี้นี้แปล เล่ม ๓ - หน้าที่ ๙๔ อ่านอาแห่งการเห็นทรัพย์ของบุคคลอื่น เพราะเหตุนี้ พระอรรถกถาราชยังกล่าวว่า 'อภิญญา โอโลเกตา โทปี' อีกอย่างหนึ่ง บุคคล ย่อมพึ่งเสักวัตถุที่มุ่งหมายแล้วด้วยอรรถา คุณบุคคลเห็นแจ้งวัตถุที่ เขาตั้งไว้ในที่ใดที่หนึ่งโดยประณีต เพราะเหตุนี้ พระอรรถกถาจารย์ จึงกล่าวว่า 'อภิญญา โอโลเกตา โทปี' คำว่า กมุนปกโลกน โภ ปี โภ คำว่า ความแตกประกบ ย่อมไม่มี ครับอาการสักว่าความ โลกอย่างดีงาม เพราะความโลภนั้น ไม่เป็นไปได้สามารถแก่การ น้อมมา ความแตกกรรมบ่อ ย่อมมีได้ด้วยวิธีใด เพื่อจะแสดงวิธีนั้น พระอรรถกถาจารย์ จึงกล่าวว่า 'ทยา ปน' เป็นต้น บุคคลอ่อนน้อม มาโดยความเป็นทรัพย์ของตน (ในกาลใด ความแตกกรรมบ่อ ย่อมมี ในกาลนั้น) บทว่า วิปนุติปโต คือ ผูมมีอันพยาบาทให้ความ พิบัติแล้ว เหตุนี้ พระอรรถกถาจึงกล่าวว่า 'ปฤฏิญุติตโต.' ด้วยว่า ความพยายาม ย่อมยังความเสียแห่งจิตให้กิดขึ้น เช่นเดียว ยาพิษยังโลหิดเสียให้เกิดขึ้น นั้นนะ สองบวกว่า โทษา ทุจจิตต- สุกุปโป มีความว่า ผูมีความสำราญใจ อินความโกรธปรุทะร้ายแล้ว ราวกล่าวว่ามีสีปะป็นต้น อัยยาพิษเข้าเทรรกแล้ว." บทความนี้เป็นการอธิบายเรื่องของความเห็นและความจิตในเชิงจิตวิทยาและปรัชญาในภาษาไทย.