มังคลัตถิยีเป็นเปล เล่ม ๓ - หน้าที่ 172 : หน้า 172/265

ประโยค - มังคลัตถิยีเป็นเปล เล่ม ๓ - หน้าที่ 172 กับพวกกระดาดในป่าเกิด’ ดังนี้แล้วปล่อยไป เขา (กลับ) ไป เรือน ถูกพ่อถาม ก็บอกความเป็นไปนั้น ถูกพ่อถามนั่นต่อว่า จึง ไปสู่ลูกมารคแล้วได้ยินคำว่าสัตว์เป็นต้นว่า “ตั้งแต่ดกลที่บ้านเข้า เกิดมาโดยชาติ ยังไม่รู้สึกว่า แกล่งปลัดสัตว์จากชีวิตเลย’ ทันทีนั้นเอง มารดาของเขาได้เป็นผู้หายจากโรคแล้ว.” ภูฏาณสัมมาทฏิฐิสูตร ว่า “เนื้อกระดาดที่ยึดเป็น ๆ ชื่อว่า เนื้อกระดาดสด เพราะเป็นเนื้อที่เจือด้วยเลือด. จักนะอุบาสกัน ปล่อยกระดาดไป เพราะทำให้สมอคันในสัตว์ทุกจำพวก เขากล่าวว่า คำศัพท์ว่า ‘เพราะการกล่าวคำสัตว์นี้’ ขอโรคแห่งมารดาเรา จงสงบ เกิด.” [๙๕๗] อรรถกถากุมมณสูตร ว่า “ผู้ใดได้รับสิกขาบท ทั้งหลาย อนุสรณ์จินตนาทั้งหลายของตน มิใช่ใคร สกู สุตยุ และ ประเทศเป็นต้นอย่างเดียวแล้ว ไม่ทำอคารถมีปานตับเป็นต้น หลีกเลี่ยงวัตถุมิให้เข้าแล้วได้ ด้วยคิดว่า ‘ นี้ เป็นการไม่สมควร แกเรา’ ชื่อว่า งด เว้น จากวัตถุนั้น การเว้นนั้น ของผู้นั้น บันฑิตพิชมหาว่า ‘สัมมัปวิตัวติ’ ส่วนวิธีของผู้รับสิกขาบทนั้น หลาย โดยย่ออย่างนี้ว่า ‘ในกาลมีขึ้นเป็นต้นไป ข้าพเจ้าจะไม่ฆ่า สัตว์ แม้เพราะเหตุแห่งชีวิต’ ดังนี้เป็นต้นก็ดีว่า ‘ ข้าพเจ้าจะเว้นจาก ปาณาติบาติดิ’ ดังนี้เป็นต้นก็ดีว่า ‘ ข้าพเจ้าจะทานเจดนาเครื่องวุ่น’ ดังนี้ก็ดี พึงทราบว่า ‘ มามนาบวิศติ’ ” ๑. สุว. ๑/๕๔๒