มังคล ดำพัน ปีนเเปล เล่ม ๓ - หน้าที่ 132 : หน้า 132/265

ประโยค ๕๑ - มังคล ดำพัน ปีนเเปล เล่ม ๓ - หน้าที่ 132 ก็ดีชั้นนั้น ส่วนมรรคของบุรุษแบ่งเป็นพวกละ ๒ ด้วยอำนาจวาจา- มรรคนะมรรค เป็น ๖. ขอพวกบัณฑิตยกเว้นนั้น รวมเป็น มรรค ๓๐ ด้วยอาการอย่างนี้". คำที่เหลือที่ข้าพเจ้าจะพึงกล่าวใน ลิกาขบที และในลิกาขบที ๔ ที่๒ ที่ ๔ และที่ ๕ บันทึกผิงทราบ ตามยี่ที่ข้าพเจ้ากล่าวแล้วในอาคิรีวินัยในหนหลัง. [๑๐๗] อรรถกถาวิการวิภาสลิกบง ว่า "ด้วยวาท กโล ท่านประสงค์อากาแลเป็นที่บ่งของพวกภิญญู. ก็วกนั้น โดยคำหนด อย่างค้ำที่สุด อย่างเป็นเวลาเที่ยง. เพราะเหตุนี้นั่นแหละ ในบท ภายนัยแห่งลิกาบบทนั้น พระอุปสังสีจึงกล่าวว่า ชื่อว่า วิภา (ได้แก่) เมื่อกาเที่ยงล่วงเลยไปจนถึงอรุณฉัน." แม่เวลาที่ตรง ก็ยัง ถึงความสงเคราะห์เข้าไปในกา ค. ก็จำเดิมแต่เวลาที่ตรงนั้นไป ก็ญู ไม่สามารถเพื่อขอบเชื่อหรือฉันได้ (แต่) ก็สามารถเพื่อดื่ม โดยฉันฉันได้ แต่ก็ถูกผู้พึงเกี่ยว ไม่นควรทำ." วิภาวแพรหมาสูตร จูฬัตถิโตปทุตู และอูโปสุตร ว่า "จำเดิมแต่องค์ขึ้นนถึงเวลาเที่ยง นี้จัดเป็นกาลบริโภคที่พระ อรัญจึงทั้งหลาย มีพระพุทธเจ้าเป็นต้น สังสอรมมาแล้ว, อัน จากนั้นจัดเป็นวิกาล." วิภามาหบันธก ว่า "วัตถุที่เรียกว่าโกสนะ เพราะอรรถว่า อนุฏฐ์งคังพึงบริโภค คือ วัตถุที่เป็นอากาลิกุสุกชนิด มีข้าวต้มและข้าว สวยเป็นต้น. เหมือนอย่างว่า การบริโภคในกลางคืน ในคำว่า ๑. สมณฏ. ๒/๔๒.