ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๔ มังคลดีถีราที่เป็นปลายเล่ม ๓. หน้าที่ ๒๓๘
[เรื่องที่ ๒]
[๒๒๙] ในอดีตกาล ช่างหม้อ ชาวบ้านใกล้ประตูทุ่งพาราณสี
คนหนึ่ง เดือดดาลเหยียบในหลุมแห่งหนึ่ง เพื่อประสงค์จะทำงานชนะ
ในขณะนั้นเอง ฝนตกลงมาแล้ว น้ำลากม้ว่ม พัดเชิงหลุมให้
พังลงแล้ว กระหน่ำของเขาแตกแล้ว เพราะเหตุที่ดินเชิงหลุมพังนั้
เขาจ้ำคราวว่า “มหาปู่อื่นเป็นที่ขังอาศัยของมหาชน ทำลาย
สิระของเราแล้ว .”
[เรื่องที่ ๓]
[๒๒๙] ในอดีตกาล บุรุษคนหนึ่งในกรุงเทพฯ เมื่อไฟไหม้
เรือน ไม่อาจจะออก (จากเรือน) ได้ว่ากว่า “ไฟจะเป็นที่ขังอาศัย
ของมหาชน ย่อมไหม้น่าเรา” ดังนี้แล้ว ได้ทำกละแล้ว (ในเรือนนั้น).
[เรื่องที่ ๔]
[๒๓๑] ในอดีตกาล บุรุษคนหนึ่งในกรุงเทพฯ สนิ่นนั้นแหละ
รับประทานมากเกินไป ไม่อาจจะงอาหารถ่อยได้ จึงกล่าวว่า
“ภาระนี้เป็นที่พึ่งอาศัยของมหาชน ย่อมสาหรเราให้ตาย” ดังนี้
แล้ว ดีตะ.
[เรื่องที่ ๕]
[๒๓๑] ในอดีตกาล ลมกำเริบขึ้นแล้ว รังควานตัวของบุรุษ
คนหนึ่งในกรุงเทพฯ สนิ่นเหมือนกัน บูรณนั้นคร่ำครวญว่า “ลม
อันนี้เป็นที่พึ่งอาศัยของมหาชนในฤดูร้อน ย่อมผลาญตัวของเรา.”