อานิสงส์แห่งการบำเพ็ญสมาธิ : หน้า 79/244

* ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 79 สมาธินี้นั้นก็มีเพียงสองอย่างเท่านั้น ซึ่งเป็นสมาธิที่ประสงค์เอา ในที่นี้ คืออุปจารสมาธิ ๑ อัปปนาสมาธิ ๑ ในสมาธิสองอย่างนั้น อุปจารสมาธิก็คือเอกัคคตาในกรรมฐาน ๑๐ และในจิตอันเป็นบุพภาค แห่งอัปปนาทั้งหลาย อัปปนาสมาธิ ก็คือเอกัคคตาแห่งจิตในกรรมฐาน ที่เหลือ (๓๐) สมาธิทั้งสองอย่างนั้น จะชื่อว่ จะชื่อว่าเป็นธรรมอันพระ โยคาวจรได้เจริญแล้ว ก็เพราะกรรมฐานเหล่านั้นเธอได้บำเพ็ญแล้ว เพราะเหตุนั้น ข้าพเจ้าว่า "การพรรณนาความโดยทุกประการแห่ง (ปัญหา) ข้อว่า "สมาธิพึงบำเพ็ญอย่างไร" นี้ จบแล้ว" [อานิสงส์แห่งการบำเพ็ญสมาธิ ส่วนใน (ปัญหา) ข้อที่กล่าวไว้ว่า "อะไรเป็นอาสิงสงส์แห่งการ บำเพ็ญสมาธิ " มีคำเฉลยว่า "อานิสงส์แห่งการบำเพ็ญสมาธิมี ๕ ประการ มีทิฏฐธรรมสุขวิหาร (ความอยู่สำราญในภพปัจจุบัน) เป็น อาทิ" จริงอย่างนั้น [มีทิฏฐธรรมสุขวิหารเป็นอานิสงส์] (๑) ภิกษุเหล่าใดเป็นพระอรหันต์ขีณาสพ ย่อมเจริญสมาธิด้วย ประสงค์ว่า จักเข้าสมาบัติให้จิตมีอารมณ์เดียวอยู่เป็นสุขตลอดวัน การ เจริญอัปปนาสมาธิของภิกษุเหล่านั้น ชื่อว่าทิฏฐธรรมสุขวิหารเป็น อานิสงส์ เพราะเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัส (กะพระจุนทะ) มหาฎีกา หมายเอาจิตตุบาทอันเป็นบุพภาคแห่งฌาน ๔.