ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 160
ตอบว่า "พระผู้มีพระภาคเจ้า" จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคเจ้า
เมื่อครั้งเสร็จ (การแสดง) ยมกปาฏิหาริย์ จะเสด็จไปสู่เทวโลก ก็
ทรงทำเขายุคันธรและเขาสิเนรุ ไว้ใกล้ ๆ จากพื้นดิน ทรงวางพระบาท
ข้างหนึ่งบนเขายุคันธร แล้วทรงวางพระบาทข้างที่สองลงบนยอดเขา
สเนรุ
ถามว่า "ผู้อื่น ใครทำได้อีกบ้าง " ตอบว่า "พระมหา
โมคคัลลานเถระ " จริงอยู่ พระเถระย่นทางไปเมืองสังกัสสะประมาณ
๓๐ โยชน์ ยังบริษัทอันเต็มในเนื้อที่ ๑๒ โยชน์ซึ่งทำภัตกิจแล้วออกจาก
กรุงสาวัตถีให้ถึงพร้อมกันในทันทีนั้นทีเดียว
อีกเรื่องหนึ่ง แม้พระจุฬสมุทรเถระในตามพปัณณทวีปก็ได้ทำ
ได้ยินมาว่า ในคราวกันดารข้าว (คราวหนึ่ง) ภิกษุ ๗๐๐ รูปได้พา
กันมาสู่สำนักพระเถระแต่เช้า พระเถระคิดคำนึงดูว่า ภิกษุสงฆ์เป็น
หมู่ใหญ่ การภิกขาจารจักมีได้ในที่ไหน” (จึงจะได้ภิกขาพอกัน) ก็
มองไม่เห็นตามพปัณณิทวีปทั้งสิ้น เห็นว่าจักมีได้ ณ กรุงปาฏลีบุตร
ฟาก (ทะเล) ข้างโน้น จึงให้ภิกษุทั้งหลายถือบาตรจีวรเข้า บอกว่า
"มา อาวุโสทั้งหลาย เราจักไปภิกขาจารกัน" แล้วย่นแผ่นดิน
(พาภิกษุทั้งหลายไป) ถึงกรุงปาฏลีบุตร (ในทันใด) ภิกษุทั้งหลาย
เรียนถามว่า "นี่เมืองอะไร ขอรับ " ก็ตอบว่า "เมืองปาฏลีบุตร
อาวุโส" ภิกษุทั้งหลายเรียนว่า "เมืองปาฏลีบุตรอยู่ไกลนี่นา ขอรับ"
* มหาภิกฺขุสงฺโฆ ไม่ได้เป็นกัตตาใน ภวิสฺสติ เพราะฉะนั้นต้องแยกเป็นประโยค
หนึ่งตากหาก เรียกเป็น มหา ภิกฺขุสงฺโฆ