ความปฏิกูลจากการบริโภคอาหาร : หน้า 13/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 13 "ข้าว น้ำ ของเคี้ยว และของกิน อันมีค่ามาก เข้าทางช่องเดียว (แต่) ไหลออกจาก 8 ช่อง ข้าว น้ำ ของเคี้ยว และของกินอันมีค่ามาก คน กินกันพร้อมทั้งพวกพ้อง (แต่) เมื่อถ่ายออก ย่อมซ่อนเร้น ข้าว น้ำ ของเคี้ยว และของกิน อันมีค่ามาก คนนิยมยินดีกินเข้าไป (แต่) เมื่อ ถ่ายออกย่อมเกลียด ข้าว น้ำ ของเคี้ยว และ ของกินอันมีค่ามาก ข้าว น้ำ ของเคี้ยว และ ของกินอันมีค่ามาก เพราะค้างอยู่คืนเดียว ก็เป็น ของเสียไปสิ้น" [สมุมกขนโต - ปฏิกูลโดยความเปรอะเปื้อน (ความปฏิกูล) โดยความเปรอะเปื้อนเป็นอย่างไร ? ความ ปฏิกูลโดยความเปรอะเปื้อนพังเห็นลงอย่างนี้ว่า "ก็แลอาหารนั่น แม้ในเวลาบริโภค ก็เปื้อนมือ ริมฝีปาก ลิ้น แลเพดานปาก มือ ริมฝีปาก ลิ้น แลเพดานปากนั้นเป็นสิ่งปฏิกูลไปเพราะถูกอาหารนั้น เปื้อนเอา ซึ่งแม้ล้างก็ยังต้องล้างอีกเล่า เพื่อขจัดกลิ่น เมื่อคน บริโภคมันเข้าไปแล้ว (มัน) ย่อยเป็นฟองปุดขึ้นด้วยไฟ (ธาตุ) ในกายอันซ่านไปทั่วร่างแล้วก็ขึ้นมาเปื้อนฟันโดยเป็นมูลฟัน เปื้อน สิ่งที่เนื่องด้วยปากเช่นลิ้นและเพกานปาก โดยเป็นเขฬะและเสมหะ เป็นต้น เปื้อนทวารทั้งหลาย มีช่องตา ช่องหู ช่องจมูก และช่อง เบื้องล่าง เป็นต้น โดยเป็นมูลตา มูลหู น้ำมูก น้ำมูตร และกรีส เปรียบเหมือนเมื่อข้าวถูกหุงอยู่ สิ่งที่เป็นกากทั้งหลายมีแกลบ รำ และ