การบรรยายเกี่ยวกับฤทธิ์และการอธิษฐานในอากาศ : หน้า 146/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 146 เหมือนกัน พร้อมกับกรอธิษฐาน มันก็เป็นแผ่นดินไปจริงๆ นี้ บาลีในข้อนัน คือ "ข้อว่า "อากาเสปิ ปลุลงเกน กมติ เสยฺยถาปิ ปกขี สกุโณ - ไปทั้ง (ที่นั่งคู้) บัลลังก์ (คือนั่งขัดสมาธิไป) ในอากาศ เหมือนนกมีปีกบินไปในอากาศก็ได้" นั้น ความว่า ภิกษุผู้มีฤทธิ เป็นผู้ได้ปฐวีกสิณสมาบัติอยู่โดยปกติ เธออาวัชนาการถึงอากาศ ครั้น แล้วอธิษฐานด้วยญาณว่า "(อากาศ) จงเป็นดิน" มันก็เป็นดิน ไป เธอจงกรมก็ได้ หยุดยืนก็ได้ นั่งก็ได้ นั่งก็ได้นอนก็ได้ ในอากาศ ที่นับว่ากลางหาว · มนุษย์ทั้งหลายผู้ไม่มีฤทธิโดยปกติย่อมเดินไปมา ก็ได้ หยุดยืนก็ได้ นั่งก็ได้ นอนก็ได้ บนแผ่นดิน ฉันใด ภิกษุ ผู้มีฤทธิ์ได้เจโตวสีนั้นก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อมจงกรมก็ได้ หยุดยืน ก็ได้ นั่งก็ได้ นอนก็ได้ในอากาศที่นับว่ากลางหาว แต่ว่าภิกษุผู้ใคร่จะไปในอากาศ ต้องเป็นผู้ได้ทิพจักษุด้วย ถาม ว่า เพราะอะไร ? แก้ว่า (เพราะ) สิ่งที่กีดขวางมีภูเขาและต้นไม้ เป็นต้นที่เกิดขึ้นด้วยอำนาจอุตุมีอยู่ในระหว่าง (ทาง) บ้าง พวก สัตว์มีฤทธิ์ เช่น นาคและครุฑที่มีใจฤษยาบันดาลขึ้นเพื่อแสดงสิ่งกีด ขวางเหล่านั้นบ้าง ถามว่า บทสิ่งกีดขวางเหล่านั้นเข้า จะพึงทำ อย่างไรเล่า ? แก้ว่า ก็เข้าฌานที่เป็นบาท ออกแล้วทำบริกรรม อธิษฐานว่า (สิ่งนั้น) จงเป็นอากาศไป ๑. หมายความว่าในอากาศที่สูงถึงท้องฟ้า ไม่ใช่เรี่ย ๆ ดิน ๒. ขุ. ป. ๓๑/๕๕๔.