ธรรมแห่งความว่างเปล่าในร่างกาย : หน้า 49/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 49 ก้อนเนื้อหารู้ไม่ว่าผ้าเก่าสีขมิ้นติดเราอยู่ ผ้าเก่าสีขมิ้นเล่า ก็หารู้ไม่ว่า เราติดก้อนเนื้ออยู่ ฉะนั้น ธรรม (คือสิ่ง) ทั้งหลาย นั้น ปราศจาก ความคิดคำนึง และไตร่ตรองถึงกันและกัน อันมันข้น เป็นโกฏฐาส แผนกหนึ่งในร่างกายนี้ ไม่มีความคิด เป็นอัพยากฤต ว่างเปล่า (จาก อัตตา) หาสัตว์ (คือวิญญาณ) มิได้ เป็นของเหลวข้น ๆ มีอาการ ซึมซาบได้ เป็นอาโปธาตุ ด้วยประการฉะนี้" อสฺสุ - น้ำตา ว่า "น้ำตา เกิดขึ้นเมื่อใด เมื่อนั้นมันก็ (ขัง) อยู่เต็มเบ้าตา บ้าง ไหลออกมาบ้าง ในเบ้าตากับน้ำตานั้น เบ้าตาหารู้ไม่ว่าน้ำตาอยู่ ในเรา น้ำตาเล่าก็หารู้ไม่ว่าเราอยู่ในเบ้าตา เปรียบเหมือนในเบ้าตา อ่อนที่เต็มด้วยน้ำ เบ้าตาลอ่อนหารู้ไม่ว่าน้ำอยู่ในเรา น้ำในเบ้าตาลอ่อน เล่าก็หารู้ไม่ว่าเราอยู่ในเบ้าตาลอ่อน ฉะนั้น ธรรม (คือสิ่ง) ทั้งหลาย นั้นปราศจากความคำนึง และไตร่ตรองถึงกันและกัน อันน้ำตา เป็นโกฏฐาสแผนกหนึ่งในร่างกายนี้ ไม่มีความคิด เป็นอัพยากฤต ว่างเปล่า (จากอัตตา) หาสัตว์ (คือวิญญาณ) มิได้ เป็นของเหลว มีอาการซึมซาบได้ เป็นอาโปธาตุ ด้วยประการฉะนี้" วสา - มันเหลว ว่า "มันเหลว คือมันที่ละลายอยู่ตามฝ่ามือหลังมือ ฝ่าเท้าหลัง เท้า ดั้งจมูก หน้าผาก และจะงอยบ่า ในเวลาที่ร้อนเพราะไฟเป็นต้น