ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 7
สิ่งปฏิกูลมีเลนเป็นอาทิดังกล่าวมาฉะนี้นี่ เป็นสิ่งที่เธอจำต้อง
เหยียบย่ำด้วย จำต้องเจอด้วย จำต้องทนด้วย ตั้งแต่เข้าสู่หมู่บ้าน
จนกระทั่งออกไป ก็เพราะอาหารเป็นเหตุโดยแท้ ความปฏิกูลโดย
การแสวงหา พระโยคาวจรจึงเห็นลงดังนี้เถิดว่า "โอ ! ปฏิกูล
จริงนะพ่อ อาหาร (นี่) "
(ปริโภคโต - ปฏิกูล โดยการบริโภค]
(ความปฏิกูล) โดยการบริโภคเป็นอย่างไร ? ก็ความปฏิกูล
โดยการบริโภค บรรพชิตผู้มีอาหารอันแสวงหา (ได้มา) อย่างนี้แล้ว
นั่งตามสบายอยู่ในที่อันผาสุกภายนอกหมู่บ้าน จึงเห็นลงดังนี้เถิดว่า
"เธอยังมิได้หย่อนมือลงในอาหาร (ที่อยู่ในบาตร) นั้นเพียงใด
เธอได้เห็นภิกษุผู้เป็นครุฐานิยะก็ดี คนผู้เป็นลัชชีก็ดี เช่นนั้นแล้ว
ก็อาจนิมนต์ (หรือเชื้อเชิญให้บริโภคอาหารนั้น) ได้อยู่เพียงนั้น
แต่ครั้นพอเธอหย่อนมือลงในอาหารนั้นด้วยใคร่จะฉัน จะกล่าว (เชื้อ
เชิญท่าน) ให้รับ (อาหารนั้น) มีอันจะต้องกระดากอาย” ครั้น
เมื่อเธอหย่อนมือลงแล้วขยำอยู่ เหงื่อ (มือ) ออกตามนิ้วทั้ง ๕
ทำข้าวสุกแม้ที่กระด้างเพราะความแห้งให้ชุ่มจนอ่อนไปได้
บิณฑบาตนั้นเสียงความงามไปแล้วเพราะการกระทำแม้เพียงขยำ เธอ
ทีนี้ ครั้น
๑. ลชุชิมนุสฺส์ (คนผู้เป็นลัชชี) นี้ ถ้าหมายถึงคฤหัสถ์ก็อย่างไรอยู่ เพราะอาหารที่
ภิกษุยังมิได้ทำให้เป็นแดน จะให้คฤหัสถ์ได้ก็เฉพาะมารดาบิดาเท่านั้น ให้คฤหัสถ์อื่น
เป็นอาบัติเพราะทำให้ศรัทธาไทยให้ตก เพราะฉะนั้นถ้าเป็น ลชชิภิกขุ ก็จะสนิทดี
๒. เพราะเกรงไปว่าท่านจะรังเกียจว่าจะให้ของที่เป็นแดน.