อาวิภาวปาฏิหาริย์และพระพุทธเจ้า : หน้า 130/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 130 [อาวิภาวปาฏิหาริย์ - ทำสิ่งกำบังให้เปิดเผย] ในปาฏิหาริย์ ๒ อย่างนั้น ภิกษุผู้มีฤทธิ์นี้ใคร่จะทำอาวิภาว ปาฏิหาริย์ ย่อมทำที่มืดให้สว่างบ้าง ทำสิ่งกำบังให้เปิดเผยบ้าง ทำสิ่งที่ ไม่มีอยู่ในคลอง (จักษุ) ให้อยู่ในคลอง (จักษุ) บ้าง ทำอย่างไร ? ก็ ภิกษุนี้ใคร่จะทำตนหรือคนอื่นก็ตาม ให้เป็นอย่างที่แม้ถูกสิ่งอื่นปิดบังอยู่ หรือแม้อยู่ในที่ไกลก็มองเห็นได้ ออกจากฌานที่เป็นบาทแล้ว ก็นึก หน่วงบริกรรมไปว่า "ที่มืดนี้จงกลายเป็นสว่าง" หรือว่า "ที่กำบังนี้จง เป็นที่เปิด " หรือว่า "สิ่งที่ไม่อยู่ในคลอง (จักษุ) นี้ จงเป็นสิ่งที่อยู่ใน คลอง (จักษุ)" แล้วอธิษฐานโดยนัยที่กล่าวแล้วนั่นแล พร้อมกับจิต อธิษฐาน มันก็จะเป็นตามที่อธิษฐานทีเดียว คนอื่น ๆ แม้อยู่ไกลก็ (มองหา) เห็น (ตน) ผ่ายตนอยากจะเห็น (เขา) บ้าง ก็ (มองไป) เห็น ถามว่า (อาวิภาว) ปาฏิหาริย์นี้ใครเคยทำ ? ตอบว่าพระผู้มีพระ ภาคเจ้า จริงอยู่ พระผู้มีพระภาคเจ้า (ประทับอยู่ ณ เมืองสาวัตถี) นาง จุลสุภัททา (อยู่เมืองสาเกต) กราบมูลนิมนต์ (พร้อมด้วยภิกษุ ๕๐๐) เมื่อเสด็จจากเมืองสาวัตถีสู่เมืองสาเกต อันมีระยะทาง ๓ โยชน์ (ทาง อากาศ) ด้วยเรือนยอด ๕๐๐ หลังซึ่งพระวิสสุกรรมนิรมิตถวาย (ครั้ง นั้น) ได้ทรงอธิษฐานอย่างที่ชาวเมืองสาเกตมองเห็นชาวเมืองสาวัตถีได้ และชาวเมืองสาวัตถีก็มองเห็นชาวเมืองสาเกตได้ เสด็จลง (จากอากาศ) ที่ตรงกลางเมืองทีเดียว แล้วทรงแสดงแยกแผ่นดิน (ให้เห็นลงไป) กระทั่งถึงอเวจี และทรงแหวกอากาศ (ให้เห็นขึ้นไป) จนถึงพรหมโลก อนึ่ง ความข้อนี้ บัณฑิตควร (แสดง) ให้แจ่มแจ้งด้วยเรื่อง