การแสดงฤทธิ์ของภิกษุในพระพุทธศาสนา : หน้า 149/244

และสูรย์ ฯลฯ ได้ "" ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 149 ภิกษุผู้มีฤทธิ์นี้นั้น หากว่าปรารถนาจะ (ขึ้น) ไปจับต้อง จันทร์และสูรย์) ก็ (ขึ้น) ไปจับต้องได้ แต่ผิว่าประสงค์จะเป็น ผู้นั่งหรือนอนจงต้องอยู่ที่นี่แหละ ก็อธิษฐานว่า "(จันทร์และสูรย์) จงมี (คือมาอยู่) ในหัตถบาส" เธอก็จับต้องจันทร์และสูรย์อันมา อยู่ในหัตถบาสด้วยกำลังแหล่งการอธิษฐานได้ ดุจผลตาลหลุดจากขั้ว มาอยู่ในหัตถบาสฉะนั้น หรือมิฉะนั้นยึดมือ (ขึ้นไป) จับก็ได้ ถามว่า ก็แลเมื่อยืดออกไป (นั้น) ยึดส่วนที่เป็นอุปาทินนกะ หรือส่วนที่เป็นอนุปาทินนกะ ? ตอบว่า อาศัยส่วนที่เป็นอุปาทินนกะ ยึดส่วนที่เป็นอนุปาทินนกะออกไป ในข้อนั้น พระปิฎกจูฬนาค เถระกล่าว่า "ดูกรอาวุโสทั้งหลาย ก็อุปาทินนกะจะเป็นของเล็กบ้าง ใหญ่บ้างไม่ได้หรือ เมื่อใดภิกษุ (แสดงฤทธิ์) ออกทางช่องเล็ก ๆ มีช่องดาลเป็นต้น เมื่อนั้นอุปาทินนกะก็เป็นของเล็กได้ เมื่อใดภิกษุ ทำอัตภาพให้ใหญ่ เมื่อนั้นอุปาทินนกะก็เป็นของใหญ่ได้ ดังอุปา ทินนกะของพระมหาโมคคัลลานเถระฉะนั้น มิใช่หรือ" [เรื่องพระมหาโมคคัลลานะทรมานนันโทปนันทนาคราช] ได้ยินว่า ในสมัยหนึ่ง อนาถบิณฑิกคฤหบดีฟังพระธรรมเทศนา แห่งพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วกราบทูลนิมนต์ว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ * ขุ. ป. ๓๑/๕๕๔.