วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ : หน้า 35/244

* | ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 35 อยู่ เนื้อเล่าก็หารู้ไม่ว่า โครงกระดูกถูกเราฉาบไว้ เปรียบเหมือนใน ฝา (เรือน) ที่พอกไว้ด้วยดินเหนียวก้อนใหญ่ ๆ ฝาหารู้ไม่ว่า เรา ถูกดินเหนียวก้อนใหญ่พอก ดินเหนียวก้อนใหญ่เล่าก็หารู้ไม่ว่า ฝา ถูกเราพอก ฉะนั้น ธรรม (คือสิ่ง) ทั้งหลายนั่น ปราศจากความคิด คำนึงและไตร่ตรองถึงกันและกัน อันเนื้อ (นั้น) เป็นโกฏฐาสแผนก หนึ่งในร่างกายนี้ ไม่มีความคิด เป็นอัพยากฤต ว่างเปล่า (จากอัตตา) หาสัตว์ (คือวิญญาณ) มิได้ เป็นของแข้นแข็ง เป็นปฐวีธาตุ ด้วย ประการฉะนี้ " นฺหารู - เอ็นทั้งหลาย ว่า "เอ็นทั้งหลาย รัดรึงกระดูกทั้งหลายไว้อยู่ภายในสรีระ ใน กระดูกกับเอ็นทั้งหลายนั้น กระดูกทั้งหลายรู้ไม่ว่า เราถูกเอ็น ทั้งหลายรัดรึง เอ็นทั้งหลายเล่าก็หารู้ไม่ว่า กระดูกทั้งหลาย เรารัดรึง ไว้ เปรียบเหมือนในไม้ (เชิง) ฝาที่เขามัดด้วยเถาวัลย์ทั้งหลาย ไม้ (เชิง) ฝาหารู้ไม่ว่า เราถูกเถาวัลย์มัด เถาวัลย์เล่าก็หารู้ไม่ว่า ไม้ (เชิง) ฝา ถูกเรามัดไว้ ฉะนั้น ธรรม (คือสิ่ง) ทั้งหลายนั่น ปราศจาก ความคิดคำนึงและไตร่ตรองถึงกันและกัน อันเอ็นทั้งหลายเป็นโกฏฐาส แผนกหนึ่งในร่างกายนี้ ไม่มีความคิด เป็นอัพยากฤต ว่างเปล่า (จาก อัตตา) หาสัตว์ (คือวิญญาณ) มิได้ เป็นของแข้นแข็ง เป็นปฐวีธาตุ ด้วยประการฉะนี้ " มหาฎีกาว่าที่เปรียบด้วยดินเป็นก้อน ๆ ก็เพราะชิ้นเนื้อโดยมากเป็นก้อนหนาๆ