ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - - หน้าที่
4 · ที่ตกอยู่ในหลุม (โสโครก) ข้างช่องเข้าหมู่บ้านพวก
ซากคน·
จัณฑาล อันถูกเมฆ (ฝน) นอก (ฤดู) กาลในหน้าร้อนตกรด
แล้ว ถูกแดดแผดเผาก็ก่อเป็นฟองเป็นต่อม (ส่งกลิ่นน่าเกลียด)
อยู่ฉะนั้น"
(ปริปกุกโต - ปฏิกูล โดยย่อมแล้ว]
(ความปฏิกูล) โดยย่อยแล้วเป็นอย่างไร ? ความปฏิกูลโดย
ย่อยแล้ว จึงเห็นลงอย่างนี้ว่า "อาหารนั้นเมื่อเป็นสิ่งที่ย่อยไปด้วย
ไป (ธาตุ) ในร่างกาย ในโอกาส (ที่พักอยู่) นั้นแล้ว ก็หาได้
กลายเป็นของมีค่าเช่นทองและเงินไป ดังแร่ทั้งหลายมีแร่ทองแร่เงิน
เป็นต้นไม่" แต่มัน (กลับ) ปล่อยฟองและต่อม (ออกมา)
กลายเป็นกรีสประจุปักกาสยะ (กระเพาะอุจจาระ) ไป เหมือนดิน
สีเหลืองที่เขาบดที่หินบดแล้วบรรจุเข้าไว้ในกระบอก (ไม้ไผ่) ฉะนั้น
และกลายเป็นมูตรประจุมุตตวัตถี (กระเพาะปัสสาวะ) ไป"
[ผลโต - ปฏิกูลโดยผล]
11
(ความปฏิกูล) โดยผลเป็นอย่างไร ? ความปฏิกูลโดยผล
พึงเห็นลงอย่างนี้ว่า "ก็อาหารนี้ ที่ย่อยดีเท่านั้นจึงผลิตซากต่าง ๆ มี
๑. พวกจัณฑาลมักง่ายสกปรก ถึงกับทิ้งศพคนไว้เช่นนั้นเทียวหรือ ? จะเป็นลางครั้ง
ลางที่กระมัง พอนึกเห็นอย่างได้ในบ้านในเมืองเรานี้ นาน ๆ ก็มีความนำทารกเป็นบ้าง
ตายบ้างไปทิ้งตามกองขยะ ผู้ร้ายฆ่าคนตายแล้วนำศพไปหมกทิ้งไว้ตามร่องตามคู แต่
ก็ทำไมพวกจัณฑาลจึงไม่นำพาต่อศพนั้นเสียเลย ช่างทนดมกลิ่นอยู่ได้ !
๒. อธิบายว่า แร่ธาตุ เช่น แร่ทองแร่เงินนั้น ใช้ไฟถลุงมันเข้า มันก็ปล่อยเนื้อแท้
ของมันออกมา กลายเป็นทองเป็นเงินบริสุทธิ์ไป แต่อาหารหาเป็นเช่นนั้นไม่