วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - 1 : หน้า 5/244

- หน้าที่ 5 ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - 1 พร้อมมูลแล้วแม้นเทพพิมาน หันหลังให้สถานที่อันน่ารื่นรมย์เห็นปานนี้ ไป ก็เพราะอาหารเป็นเหตุ ดังนี้แล้วก้าวออกเดินไปตามทางไปสู่ หมู่บ้าน ก็จำต้องเจอทางอันมีตอแลหนามบ้าง ทางอันถูกกำลังน้ำ เซาะ (เป็นล่องลึก) และลุ่ม ๆ ดอน ๆ บ้าง แต่นั้น เธอผู้นั่ง ผ้า (ด้วยความรู้สึก) เหมือนปิดแผลฝี คาดประคด (ด้วยความ รู้สึก) เหมือนพันผ้าพันแผล ห่มจีวร (ด้วยความรู้สึก) เหมือน คลุมโครงกระดูก นำบาตรไป (ด้วยความรู้สึก) เหมือนนำกระเบื้อง ใส่ยาไป ถึงที่ใกล้ช่องทางเข้าหมู่บ้าน ก็จะพึงได้เจอซากต่างๆ เช่นซากช้างบ้าง ซากม้าบ้าง ซากโคบ้าง ซากกระบือบ้าง ซาก คนบ้าง ซากงูบ้าง ซากสุนัขบ้าง" ใช่แต่จะพึงได้พึงได้เจอก็หาไม่ แม้ กลิ่นของซากเหล่านั้นที่มากระทบจมูก ก็เป็นสิ่งที่เธอจำต้องทนด้วย ต่อนั้น เธอจะต้อง (หยุด) ยืนที่ช่องเข้าหมู่บ้าน มองดูทางเดิน ในหมู่บ้าน (เสียก่อน) เพื่อหลีกอันตราย มีช้างดุ ม้าดุเป็นต้น สิ่งปฏิกูลมีเครื่องลาด (ที่เปื้อนละออง) เป็นต้น มีซาก หลายอย่างเป็นปริโยสาน ดังกล่าวมาฉะนี้นี้ เป็นสิ่งที่เธอจำต้องเหยียบ ย่ำด้วย จำต้องเจอด้วย จำต้องได้กลิ่นด้วย ก็เพราะอาหารเป็นเหตุ ความปฏิกูลโดยการเดินไป พระโยคาวจรจึงเห็นลงดังนี้เถิดว่า "โอ ! ปฏิกูลจริงนะพ่อ อาหาร (นี้) " ฟังดูพิลึกพิลั่น หมู่บ้านอะไร มีกระทั่งซากช้างและซากคน ทิ้งให้เหม็นโขงอยู่ เช่นนั้น.