วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - การแสวงหาความปฏิกูล : หน้า 6/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - [ปริเยสนโต - ปฏิกูลโดยการแสวงหา] - หน้าที่ 6 (ความปฏิกูล) โดยการแสวงหา เป็นอย่างไร ? บรรพชิต ผู้แม้ทนความปฏิกูลในการเดินไปอย่างนี้แล้ว เข้าสู่หมู่บ้าน คลุมตัว ด้วยสังฆาฏิ ก็ต้องเที่ยวไปตามทางในหมู่บ้างตามลำดับเรือน เหมือน คนกำพร้ามือถือกระเบื้องเที่ยวไปฉะนั้น ในทางไรเล่า คราวฤดูฝน ในที่ ๆ ๆ ไป เท้าจมลงในเลนกระทั่งถึงเนื้อปลีแข้ง ต้องถือบาตร ด้วยมือข้างหนึ่ง ยกจีวรได้ด้วยมือข้างหนึ่ง ครั้นถึงฤดูร้อน ก็ต้อง เที่ยวไป (ภิกขา) ทั้งที่ร่างกายมอมแมมด้วยฝุ่นและละอองหญ้า ที่ ฟังขึ้นด้วยกำลังลม ถึงประตูเรือนนั้น ๆ แล้ว ก็ต้องเจอ ลางทีก็ต้อง ย่ำหลุมโสโครกและแอ่งน้ำครำ อันคละคล่ำไปด้วยของโสโครกมีน้ำ ล้างปลา น้ำล้างมือ น้ำซาวข้าว น้ำลาย น้ำมูก และมูลสุนัขมูลสุกร เป็นต้น คลาคล่ำไปด้วยหมู่หนอนและแมลงวันหัวเขียว ซึ่งเป็น แหล่งที่แมลงวันในหมู่บ้านขึ้นมาเกาะที่สังฆาฏิบ้าง ที่บาตรบ้าง ที่ ศีรษะบ้าง เมื่อเธอเข้าไปถึงเรือนเล่า เจ้าของเรือนลางพวกก็ให้ ลางพวกก็ไม่ให้ ที่ให้เล่า ลางพวกก็ให้ข้าวที่หุงไว้แต่เมื่อวานบ้าง ของเคี้ยวเก่า ๆ บ้าง กับข้าวมีแกงถั่วบูดๆ เป็นต้นบ้าง ที่ไม่ให้เล่า ลางพวกบอกว่า "โปรดสัตว์ข้างหน้าเถิด เจ้าข้า" เท่านั้น แต่ ลางพวกแสร้งทำเป็นไม่เห็น นิ่งเฉยเสีย ลางพวกก็เบือนหน้าเสีย ลางพวกก็ร้องว่าเอาด้วยคำหยาบ ๆ เป็นต้นว่า "ไปเว้ย คนหัวโล้น" ถึงอย่างนี้ เธอก็จำต้องเที่ยวบิณฑบาตไปในหมู่บ้านอย่างคนกำพร้า แล้วจึงออกไปแล