ประสบการณ์แห่งภิกษุผู้มีฤทธิ์ : หน้า 156/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 156 พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรับนิมนต์ (เสวย) ภัตตาหารของข้าพระองค์ โดยลำดับเดียว (คือไม่เว้น) ตลอด ๗ วันเถิด ข้าพระองค์จักทำ สักการะแด่พระเถระสัก ๗ วัน" แล้วได้ทำมหาสักการะแก่ภิกษุ ๕๐๐ มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขจนครบ ๗ วัน คำว่า "เมื่อใด ภิกษุทำอัตภาพให้ใหญ่ เมื่อนั้น อุปาทินนกะ ก็เป็นของใหญ่ได้ ดังอุปาทินนกะของพระมหาโมคคัลลานเถระฉะนั้น" นั้น พระปิฏกะจูฬนาคเถระกล่าวหมายเอาอัตภาพใหญ่ที่พระมหา โมคคัลลานะทำในการทรมานนันโทปนันทนาคราชนี้แล ถึงแม้ท่าน กล่าวอย่างนั้น ภิกษุทั้งหลายก็ยังพากันกล่าว (ยืนอยู่) ว่า "อนุ ปาทินนกะนั่นแหละอาศัยอุปาทินนกะยืดออกไป" และก็วาทะของ ภิกษุทั้งหลายนี้แหละเป็นยุติในปาฏิหาริย์ข้อนี้ ภิกษุผู้มีฤทธิ์นั้น ครั้นทำได้อย่างนี้ (คือยึดมือไปหรือทำให้จันทร์ และสูรย์มาอยู่ในหัตถบาสได้แล้ว) มิใช่แต่จับต้องจันทร์และสูรย์ได้เท่า นั้น ถ้าเธอปรารถนา จะทำ (จันทร์และสูรย์นั้น) ให้เป็นกระเบื้อง รองเท้าแล้ววางเท้า (ไว้บนจันทร์และสูรย์นั้นก็ได้) ทำให้เป็นดั่งแล้ว นั่ง (ก็ได้) ทำให้เป็นเตียงแล้วนอน (ก็ได้) ทำเป็นแผ่นพนักแล้ว อิง (ก็ได้) และผู้มีฤทธิ์ผู้หนึ่งทำได้ฉันใด แม้ผู้มีฤทธิ์อื่นอีกก็ทำได้ ฉันนั้น จริงอยู่ แม้ภิกษุแม้หลายแสนรูปทำกันอยู่อย่างนั้น (พร้อม ๆ กัน) ปาฏิหาริย์ย่อมสำเร็จแก่ภิกษุเหล่านั้นแต่ละรูปเป็นอย่างเดียวกัน ด้วย การ (โคจร) ไปก็ดี การทำความสว่างก็ดีแห่งจันทร์และสูรย์ก็คง มีอยู่เช่นเดิมนั่นเองด้วย เปรียบเหมือนเมื่อตุ่ม J ๑,๐๐๐ ใบเต็มด้วยน้ำ