วิสุทธิมรรค: ปาฏิหาริย์และฤทธิ์แห่งพระตถาคต : หน้า 138/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 138 นั้น ปรากฏทั้งสองอย่างดังนี้ คือ พระตถาคตเจ้าทรงทำยมกปาฏิหาริย์ ในกาลนี้ ไม่ทั่วไปกันพระสาวกทั้งหลาย (คือพระสาวกทำไม่ได้ นี้ องค์ผู้มีฤทธิ์ปรากฏ) ลำไฟเป็นไปจากพระกายส่วนบน สายน้ำเป็นไป จากพระกายส่วนล่าง... (นี่ฤทธิ์ปรากฏ) ในอปากฏปาฏิหาริย์ ปรากฏแต่ฤทธิ์อย่างเดียว ผู้มีฤทธิ์หา ปรากฏไม่ อปากฏปาฏิหาริย์นั้น จึงชี้แจงด้วยมหากสูตรและพรหม นิมันตนิกสูตร จริงอยู่ ในปาฏิหาริย์ที่กล่าวในสูตรทั้งสองนั้น ปรากฏ แต่ฤทธิ์แห่งท่านมหากะ และแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้าเท่านั้น ผู้มีฤทธิ์ (คือท่านมหากะและองค์พระผู้มีพระภาคเจ้า) หาปรากฏไม่ ดังท่าน กล่าวไว้ (ในมหากสูตร) ว่า "จิตตะคฤหบดีผู้นั่ง ณ ที่ควรข้างหนึ่ง แล้วแล ได้กล่าวคำนี้กะท่านมหากะว่า "สาธุ ขอพระคุณท่านมหากะ ได้แสดงอิทธิปาฏิหาริย์อันเป็นอุตริมนุษยธรรมแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด " ท่าน มหากะกล่าวว่า "คฤหบดี ถ้ากระนั้นท่านจงปูผ้าอุตราสงค์เข้าที่ระเบียง แล้วเกลี่ยกำหญ้า (แห้ง) ลง (บนผ้านั้น)" จิตตคฤหบดีรับคำท่านมหากะ แล้ว ปูผ้าอุตราสงค์ลงที่ระเบียงแล้วเกลี่ยกำหญ้าลงไว้ ครั้นแล้วท่าน มหากะจึงเข้าสู่วิหาร (ไม่ให้เห็นตัว) แล้วแต่งฤทธาภิสังขารชนิดที่ (มี) เปลวไฟออกทางช่องดาลและช่องทับหลังประตู แล้วไหม้แต่หญ้า ไม่ ไหม้ผ้าอุตตราสงค์ อีกสูตรหนึ่งว่า (พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า) "ดูกรภิกษุทั้งหลาย ครั้งนั้นแล เราแต่ฤทธาภิสังขารชนิดที่ว่า (พระ) พรหม พรหมบริวาร และพรหมปาริสัชชา จักได้ยินแต่เสียงของเรา และจักไม่เห็นตัวเรา