โทสะและโมหะในวิสุทธิมรรค : หน้า 126/244

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 126 โทสะ เรียกว่า ธุลี แต่ละอองไม่เรียกว่าธุลี คำ ว่าธุลีนั่นเป็นเรียกโทสะ บุคคลทั้งหลายผู้ที่ละธุลี (คือโทสะ) นั้นได้แล้ว ก็เป็นบัณฑิตอยู่ในศาสนา ของพระองค์ผู้ปราศจากธุลีได้ โมหะ เรียกว่า ธุลี แต่ละอองไม่เรียกว่าธุลี คำว่าธุลีนั่นเป็นคำเรียกโมหะ บุคคลทั้งหลายผู้ที่ ละธุลี (คือโมหะ) นั้นได้แล้ว ก็เป็นบัณฑิตอยู่ ในศาสนาของพระองค์ผู้ปราศจากธุลีได้" เมื่อจบพระคาถา นวโลกุตรธรรมอันมีจตุปฏิสัมภิทาและฉฬ ภิญญาเป็นบริวาร ก็ได้อยู่ในมือของพระจุลปันถกนั้นแล้ว วันรุ่งขึ้น พระศาสดาได้เสด็จไปสู่เรือนของหมอชีวก พร้อม ด้วยภิกษุสงฆ์ ครั้นสุด (การหลั่ง) ทักษิโณทก จะถวายยาคู ก็ทรงปิด บาตรไว้ด้วยพระหัตถ์ หมอชีวกทูลถามว่า "เหตุอะไร พระพุทธ เจ้าข้า " ตรัสบอกว่า "ในวิหารยังมีภิกษุ (เหลือ) อยู่รูปหนึ่ง " ท่าน (หมอ) จึงส่งบุรุษ (ผู้หนึ่ง) ไป สั่งว่า "เจ้าจงไปรับพระคุณเจ้ามาเร็ว" ก็เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าออกจากวิหารไป (นั้น) พระปันถูกได้นิรมิตตนขึ้น ๑,๐๐๐ ส่วน นั่นอยู่ใน สวนอัมพวันอันรื่นรมย์ จนถึงเวลา (ที่เขามา) บอก (ภัต) กาลแล ที่นี้ได้แก่น้ำที่หลั่งในเวลาทำงาน (ลงในมือของผู้รับทาน) มิได้หมาย *ทักษิโณทก ในทีนีได้แก่นา ถึงน้ำกรวด.