การเดินทางสู่ความสำเร็จในธรรมะ : หน้า 36/266

- หน้าที่ 36 ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - เดินทางประมาณ ๓ โยชน์ มิได้สังเกตจำทางที่พึงเดิน และทางที่ พึงเว้น ทำการคมนาคมด้วยฝีเท้าอันเร็วตั้ง ๒ เที่ยว ทางไปสุดก็ จริง แต่ (เขาจำทางไม่ได้) ต้องถาม (ผู้อื่น) ไป (ทุกเที่ยว) ฉะนั้น เพราะเหตุนั้น พระโยคาวจรจึงมนสิการอย่าเร่งนัก โมนสิการ โดยไม่เรื่องนัก ก็ฉันเดียวกับมนสิการโดยไม่ อนึ่ง แม้มนสิการโดยไม่เรื่องนัก ก็ฉันเดีย เร่งนัก เพราะว่าเมื่อมนสิการเรื่องนัก กรรมฐานจะไม่ถึงที่สุด ไม่ เป็นปัจจัยแห่งความได้คุณวิเสส เปรียบเหมือนเมื่อบุรุษผู้ใคร่จะเดิน ทาง ๓ โยชน์ (ให้ถึง) ในวันเดียวนั้น มัวโอ้เอ้ออยู่ตามที่ต่าง ๆ เช่นต้นไม้ ภูเขา และบึง ในระหว่างทางเสีย ทางก็ไม่เปลือง ต่อ ๒-๓ วันจึงสุดฉะนั้น [มนสิการโดยป้องกันความฟุ้งซ่าน] ข้อว่าโดยป้องกันความฟุ้งซ่าน ความว่าการที่จิตปล่อยกรรมฐาน เสียแล้วฟุ้งไปในอารมณ์หลากหลายในภายนอก (นั้น) พระโยคาวจร ต้องป้องกัน เพราะเมื่อไม่ป้องกัน ครั้งความฟุ้งไปข้างนอกมีอยู่ กรรม ฐานย่อมเสื่อมหายทลายไป เปรียบเหมือนเมื่อบุรุษผู้เดินทางเลียบ เหวอันเป็นทางเอกบท (รอยเดียว คือแคบเต็มที่ วางเท้าได้ทีละข้าง ?) ไม่สังเกตรอยที่จะเหยียบให้แม่น มัวเหลียวข้างนั้นข้างนี้ ก้าวเท้าพลาด (รอย) ก็จะต้องตกจากทางนั้นลงไปในเหวอันลึก ๑๐๐ ชั่วตัวคน * โอกุกมนวิสชุชน์ มหาฎีกาแก้เป็น ปฏิปชฺชิตพฺพวิสชฺชิตพฺเพ มคฺเค