วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ : หน้า 123/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 123 มนสิการ โดยวิธีนับ ทั้งกายทั้งจิตย่อมเบา สรีระเป็นประหนึ่งถึงซึ่ง อาการลอยออยู่ในอากาศ ฉันนั้นเหมือนกัน ครั้งลมอัสสาสะปัสสาสะ หยาบดับไปแล้ว จิตของพระโยคีนั้นก็ยังมีนิมิตแห่งลมอัสสาสะ ปัสสาสะละเอียดเป็นอารมณ์เป็นไปอยู่ แม้นิมิตนั้นดัง จิตดวงต่อ ๆ ไปก็ยังมีนิมิตแห่งลมที่ละเอียดยิ่งกว่านั้นเป็นอารมณ์ต่อไปอยู่นั่น ถาม ว่า เป็นไปอย่างไร ? เฉลยว่า บัณฑิตพึงทราบว่า เป็นเหมือนบุรุษ เคาะกังสดาลด้วยแท่นโลหะ เสียงอันดังพึ่งเกิดขึ้นฉับพลัน จิตของเขา พึงมีเสียงหยาบเป็นอารมณ์เป็นไป ครั้งเสียงหยาบดับแล้ว หลังนั้นไป จิตของเขาก็มีนิมิตแห่งเสียงละเอียดเป็นอารมณ์ ---- แม้เมื่อนิมิตนั้นดับ จิตดวงต่อ ๆ ไปของเขา ก็ยังมีนิมิตแห่งเสียงละเอียดยิ่งกว่านั้นเป็น อารมณ์ต่อไปได้ ฉะนั้น จริงอยู่ แม้พระสารีบุตรก็ได้กล่าวข้อนี้ไว้ (ในปฏิสัมภิทามรรค) ว่า "เมื่อกังส (ดาล) ถูกเคาะแล้ว---- แม้ ฉันใด" ดังนี้ เป็นต้น ความพิสดาร บัณฑิตพึงกล่าว (ตามแนว ปฏิสัมภิทามรรคนั้น) เถิด [ลักษณะที่ต่างจากกรรมฐานอื่น] กรรมฐานนี้ หาเป็นอย่างกรรมฐานอื่น ๆ ซึ่ง (เมื่อเจริญไป) ยิ่งชัดแจ้งยิ่งขึ้นไม่ ส่วนกรรมฐานนี้ เมื่อเจริญยิ่งขึ้นไป (กลับ) ถึงซึ่งความละเอียดลงจนถึง (ลม) ไม่ปรากฏไปเลย แต่เมื่อกรรม ฐาน (ลม) นั้นไม่ปรากฏไปอย่างนั้น ภิกษุนั้นก็อย่าเพื่อลุกจากที่นั่ง สลัดจัมขัณฑ์ไปเสีย ถามว่า จะพึงทำอย่างไรเล่า ? เฉลยว่า อย่า