วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - การแผ่เมตตา : หน้า 194/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 193 ถือเอาความหมายอย่าง (เกจิอาจารย์) นั้น จึงแผ่อโนธิโสเมตตา ใน อาการ ๕ เหล่านี้โดยอาการใดอาการหนึ่งไปเถิด [อัปปนา ๕๒๘] ก็แลในเมตตาภาวนานี้ ภาวนาว่า "สพฺเพ สตฺตา อเวรา โหนตุ ขอสัตว์ทั้งหลายทั้งปวงจงเป็นผู้ไม่มีเวรเถิด" นี้ก็เป็นอัปปนา อันหนึ่งได้ ภาวนาว่า "(สพฺเพ สตฺตา) อพฺยาปชฺฌา ดหนฺตุ- ขอสัตว์ทั้งหลายทั้งปวงจงเป็นผู้มีความไม่บีบคั้นเถิด" นี้ก็เป็นอัปปนา อันหนึ่งได้ คำว่า 'อพยาปชฺฌา - ไม่มีความบีบคั้น" นั้น คือ พยาปาทรหิตา ปราศจากพยาบาท ภาวนาว่า "(สพฺเพ สตฺตา) อนีฆา โหนตุ - ขอสัตว์ ทั้งหลายทั้งปวงจงเป็นผู้ไม่มีทุกข์เถิด" นี้ก็เป็นอัปปนาอันหนึ่งได้ คำว่า อนีฆา ได้แก่ นิทฺทุกฺขา - ไม่มีทุกข์ ภาวนาว่า "(สพฺเพ สตฺตา) สุขี อตฺตานํ ปริหรันตุ - ขอ สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงจงเป็นผู้มีความสุขรักษาตนอยู่เถิด" นี้ก็เป็น อัปปนาอันหนึ่งได้ อโนธิโส ผรณาติ วุจจติ ในมหาฎีกาเป็น....ผรณา วิรุชฺฌติ เห็นว่าของท่านถูก เพราะ แปลได้ความดี ในที่นี้ได้แก้และแปลตามที่เห็นว่าถูก ที่ว่าผิดจาอโนธิโสผรณานั้น หมายความว่า ถ้าถือตามมติเกจิอาจารย์ว่าคำทั้ง ๕ มีความ หมายต่างกันแล้วก็จะกลางเป็นว่า สตฺตาก็อย่าง ๑ ปาณาก็อย่าง ๑ ภูตาก็อย่าง ๑ บุคคลาก็อย่าง ...แยกแดนกันไป ไม่สมกับพระบาลีที่กล่าวความตอนเป็นอโนธิโสผรณา (แผ่รวมแดน)