วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ : หน้า 229/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 228 สุภปรมาเป็นอาทิอย่างนี้แล้ว ควรทราบต่อไปอีกว่า อัปปมัญญา ทั้งปวงนั่นเป็นภาวนาที่ทำกัลยาณธรรมทั้งสิ้น มีทางเป็นต้นให้บริบูรณ์ แท้จริง พระมหาสัตว์ทั้งหลายผู้มีจิตเป็นไปสม่ำเสมอ โดยความเป็นผู้มี อัชฌาสัยในอันทำประโยชน์เกื้อกูลในสัตว์ทั้งหลาย โดยความที่ทนไม่ได้ ต่อความทุกข์ของสัตว์ทั้งหลาย ทั้งหลาย โดยความเป็นผู้ปรารถนาความตั้งอยู่ นานแห่งสมบัติต่าง ๆ ของสัตว์ และโดยความที่ไม่ตกเป็นฝักฝ่ายใน สัตว์ทั้งปวง ทรงบำเพ็ญบารมีทั้งหลายด้วยอาการอย่างนี้ คือ (๑) ทรงให้ทานอันเป็นเหตุแห่งความสุขแก่สัตว์ทุกถ้วนหน้า ไม่ทรงทำการ แบ่งแยกว่า ควรให้แก่ผู้นี้ ไม่ควรให้แก่ผู้นี้ (๒) ทรงเว้นการ ทำร้ายเขา (ไม่แบ่งแยกว่าควรทำร้ายผู้นี้ ไม่ควรทำร้ายผู้นี้) สมาทาน ศีล (อันเป็นเหตุแห่งความสุขแก่สัตว์ทุกถ้วนหน้า) (๓) ทรงเสพ เนกขัมมะ (อันเป็นเหตุแห่งความสุขแก่สัตว์ทุกถ้วนหน้าไม่แบ่งแยก) เพื่อทรงบำเพ็ญศีลให้บริบูรณ์ (๔) ทรงชำระปัญญาให้ผ่องแผ้ว เพื่อประโยชน์แก่ความไม่งมงาย ในสิ่งที่เป็นประโยชน์ และมิใช่ ประโยชน์ของสัตว์ทั้งหลาย (ทุกถ้วนหน้าไม่แบ่งแยก) (๕) ทรงทำ ความเพียรเป็นนิจเพื่อประโยชน์สุขแก่สัตว์ทั้งหลาย (ทุกถ้วนหน้า ไม่แบ่งแยก) (๖) อนึ่ง แม้ทรงถึงความเป็นวีรบุรุษ ด้วยอำนาจ ความเพียรอันยิ่งยวด ก็ยังทรงยอมอดโทษมีประการต่าง ๆ ให้แก่ สัตว์ทั้งหลาย (ทุกถ้วนหน้าไม่แบ่งแยก) (๒) ไม่ทรงยังปฏิญญา ที่ทำไว้ว่า 'ฉันจักให้สิ่งนี้แก่ท่าน จักทำสิ่งนี้แก่ท่าน ดังนี้ ให้คลาดไป (๔) ทรงเป็นผู้มีความตั้งใจมั่นไม่หวั่นไหว เพื่อประโยชน์สุขของ