ประโยค๘ - วิสุทธิวิทยา : หน้า 132/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 132 เข้าออกได้ฉันนั้นเหมือนกันแล” ต่อนั้นเธอย่อมกำหนดลงได้ว่า ลม อัสสาสะปัสสาสะและกายด้วย เป็นรูป จิตและธรรมที่สัมปยุตกับจิตนั้น ด้วย เป็นอรูป นี้เป็นความสังเขปในการกำหนดนามรูปนั่น ส่วนการ กำหนดนามรูปโดยพิสดารจักมีแจ้งข้างหน้า ครั้งทําหนดนามรูปได้อย่างนี้แล้วก็หาปัจจัยของมันดู เมื่อหาด เห็นมันแล้วก็ข้ามความสงสัยปรารภความเป็นไปแห่งนามรูปในกาลทั้ง ๓ เสียได้ ผู้ข้ามความสงสัยได้แล้ว ยกขึ้นสู่ไตรลักษณ์ โดยพิจารณา เป็นกลาป ละวิปัสนูปกิเลส ๑๐ มีโอภาสเป็นต้น อันเกิดขึ้นในส่วน เบื้องต้นแห่งอุทยัพพยานุปัสนาเสีย กำหนดเห็นปฏิปทาญาณอันพ้น จากอุปกิเลสแล้วว่าเป็นทาง ละ (การพิจารณา) ข้างเกิดแล้ว ก็ถึง ภังคานุปัสนา (ดูแต่ข้างดับ) แล้วก็เบื่อหน่ายหายรัก ในสังขารทั้งปวง ที่ปรากฏโดยความเป็นของน่ากลัว เพราะเห็นแต่ข้างดับหาระหว่างมิได้ หลุดพ้นไป ถึงอริยมรรค ๔ ตามลำดับ ตั้งอยู่ในอรหัตผล ถึงที่สุด แห่งปัจจเวกขณญาณ ๑๕ ประเภท เป็นอัครทักขิไณยของโลกกับทั้ง เทวดา ก็แล การเจริญอานาปานสติสมาธิแห่งโยคาวจรภิกษุนั้น อัน จัดเอาคณนา (วิธีนับ) เป็นเบื้องต้น มีปฏิปัสนา (คือปัจจเวกขณะ) เป็นปริโยสาน ก็เป็นอันจบลงแต่เพียงนี้แล นี้เป็นพรรณนาจตุกกะ ที่ ๑ (จบ) โดยอาการทั้งปวง ส่วนในจตุกะ ๓ นอกนี้ เพราะ ไม่จัดว่ามีนัยแห่งการเจริญกรรมฐานอีกแผนกหนึ่ง เพราะฉะนั้น က * มหาฎีกาว่า กรัชกาย เหมือนตา จิต เหมือนความพยายามของคน