ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 211
ตน สัตว์เหล่านั้น จักเป็นผู้ถึงซึ่งความสุขก็ดี จักพ้นจากทุกข์ก็ดี
จักไม่เสื่อมจากสมบัติที่ได้รับแล้วก็ดี ตามความพอใจของกรรม ดังนี้
เป็นเหตุใกล้ ความรำงับไปแห่งความยินร้ายและความยินดี (ด้วย
อำนาจวิกขัมภนปหาน) เป็นสมบัติแห่งอุเบกขานั้น ความเกิดขึ้น
แห่งอญาณุเบกขา (ความเฉยโดยโง่) เป็นคหสิตะ (อิงกามคุณ)
เป็นวิบัติแห่งอุเบกขานั้น
[ประโยชน์ของพรหมวิหาร]
ก็แลวิปัสนาสุข (ความสุขในวิปัสนา) ก็ดี ภพสมบัติ (ความ
ได้กำเนิดในรูปภพ ?) ก็ดี เป็นประโยชน์ทั่วไป ความกำจัดปฏิปักข
ธรรมมีพยาบาทเป็นต้นได้ เป็นประโยชน์เฉพาะข้อ แห่งพรหมวิหาร
က
ทั้ง ๔ นั่น จริงอยู่ ในพรหมวิหาร ๔ นั่น เมตตามีการกำจัด
พยาบาทได้เป็นประโยชน์ ๓ ข้อนอกนี้ ก็มีการกำจัดวิหิงสา อรติ
และราคะเป็นประโยชน์ (ตามลำดับ) สมคำพระสารีบุตรกล่าวไว้ว่า
"ดูกรอาวุโส สิ่งซึ่งเป็นทางออกไปแห่งพยาบาท ก็คือเมตตเจโต
วิมุติ สิ่งซึ่งเป็นทางออกไปแห่งวิเหลา ก็คือกรุณาเจโตวิมุติ สิ่งซึ่ง
เป็นทางออกไปแห่งอรติ ก็คือมุทิตาเจโตวิมุต สิ่งซึ่งเป็นทางออกไป
แห่งราคะ ก็คืออุเบกขาเจโตวิมุติ" ดังนี้
๑. ปาฐะในฉบับวิสุทธิมรรคพิมพ์ไว้เป็น อหึสา---- ปฏิฆาตปุปโยชนา คำ อหึสา นั้นผิด
ที่ถูกเป็น วิหึสา เพราะคำทั้ง ๓ คือ วิหึสา อรติ ราคะ เป็นฉัฏฐีกรรมในปฏิฆาตะ
๒. ที. ปาฏิ, ๑๑/๒๖๑