ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 161
เพราะกายแตกตายไป ย่อมเข้าถึงอบายทุคติวินิบาตนรก" และว่า
(๔) "ดูกรภิกษุทั้งหลาย คุ้นฟืนเผาศพ ไฟไหม้ทั้ง ๒
ข้าง ตรงกลางก็เปื้อนคูถ ใช้ประโยชน์เป็นเครื่องไม้ในบ้านก็ไม่ได้
เป็นฟืนในป่าก็ไม่ได้ ฉันใดก็ดี เรากล่าวบุรุษบุคคลผู้นี้ว่า มีอุปมา
ฉันนั้น" ดังนี้
บัดนี้ ตัวเจ้านั้นมัวโกรธอยู่อย่างนี้ ก็จะไม่ชื่อว่าเป็นสาสนกร (ผู้
ทำตามคำสอน) ของพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วย มัวโกรธตอบ (เขา)
กลับเป็นคนเลวกว่าคนที่โกรธ (ก่อน) แล้วก็จักไม่ชื่อว่าชนะสงคราม
ที่ชนะยากด้วย จักได้ชื่อว่าทำสปัตตกรณธรรม (สิ่งที่ศัตรูทำให้แก่ผู้
ที่เป็นศัตรูกัน) แก่ตนด้วยตนเองด้วย จักเป็นคนเหมือนคุ้นฟืนเผาศพ
ด้วยละซิ"
[สอนตนนัยที่ ๒ - ระลึกถึงความดีของเขา
เมื่อเธอเพียรพยายาม (สอนตน) อยู่อย่างนี้ ถ้าปฏิฆะนั้นระงับ
ลงได้ไซร้ ระงับได้ดังนี้นั่นเป็นการดี หากไม่ระงับ ทีนี้ธรรมใด ๆ
ของบุคคลนั้น เป็นส่วนที่เรียบร้อยหมดจด ระลึกถึงเข้าจะนำมาซึ่ง
ความเลื่อมใสได้ ก็พึงระลึกถึงธรรมนั้น ๆ (ของเขา) ขจัดความ
อาฆาตเสียให้ได้เถิด
จริงอยู่ สำหรับบุคคลลางคน กายสมาจารอย่างเดียวเป็นส่วนที่
๑. องฺ. สตฺตก. ๒๓/๕๘
๒. องฺ. จตุกฺก. ๒๑/๑๒๔