วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ : หน้า 144/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 144 อายุสังขารของเราเป็นไปได้เพียงนี้ ไม่เคยนี้ไป" ดังนี้แล้วทำกิจทั้ง ปวงมีการชำระร่างกายและการนุ่งห่มเป็นต้น ตามธรรมดาของตน นั่นแหละ (เรียบร้อย) แล้วก็หลับตา (ดับไป) ดังพระติสสเถระ วัดโกฏบรรพตวิหาร ดังพระมหาติสสเถระ วัดมหากรัญชนิยวิหาร ดังพระปิณฑปาติกติสสเถระในเทวบุตรัฐ และดังพระเถระสองพี่น้อง วัดจิตตลบรรพวิหาร ฉะนั้น (ต่อไป) นี้เป็นคำแสดงเรื่อง ๆ หนึ่ง ในเรื่องแห่งพระเถระ ทั้งหลายนั้น ๆ มีเรื่องเล่าว่า ท่านองค์หนึ่ง แห่งพระเถระสองพี่น้อง (นั้น) ลงปาฏิโมกข์ในวันอุโบสถปุณณมีแล้ว มีหมู่ภิกษุแวดล้อมไปสู่ที่อยู่ของ ตน (ไป) ยืน ณ ที่จงกรม แลดู (ท้องฟ้าและพื้นดินอันสว่างด้วย) แสงจันทร์ ใคร่ครวญดูอายุสังขารของตนแล้ว กล่าวกะหมู่ภิกษุว่า "ท่านทั้งหลายเคยเห็นภิกษุผู้ปรินิพพานด้วยอาการอย่างไรบ้าง" ใน ภิกษุเหล่านั้น บ้างก็ว่าเคยเห็นนั่งที่อาสานะนั่งเองปรินิพพาน บ้างก็ ว่าเคยเห็นนั่นคู้บัลลังก์ในอากาศปรินิพพาน พระเถระจึงว่า "บัดนี้ เราจักแสดงภิกษุผู้กำลังจงกรมนั่นเองปรินิพพานให้ท่านทั้งหลาย (ดู)" ว่าแล้วก็ทำรอยขีดไว้ในที่จกรม บอกว่า "เราเดินไปจากปลายที่ จลกรมนี้ ถึงปลายที่จงกรมอีกข้างหนึ่งแล้วกลับมา พอถึงรอยนี้จัก ปรินิพพาน" ดังนี้แล้ว ลงสู่ที่จงกรมไปถึงปลายข้างนอกแล้วกลับมา ในขณะเท้าข้างหนึ่งเหยียบรอย (ที่ขีดไว้) ก็ปรินิพพานพอดี * ท่านน่าจะเล่าตออีกสักนิดว่า ปรินิพพานแล้ว ก็คงยืนอยู่ท่านั้น หรือว่าล้มลงท่าไร