วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - อัสสาสะปัสสาสะ : หน้า 143/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 143 อัสสาสะปัสสาสะ ย่อมเป็นไปในฌาน ๒ ข้างต้น หาเป็นไปในฌานที่ ๔ ไม่ เพราะฉะนั้น ลมเหล่านั้นจึงชื่อฌานจริมกะ (สุดด้วยอำนาจฌาน) ส่วนลมอัสสาสะปัสสาสะเหล่าใดเกิดขึ้นพร้อมกับจิตขณะที่ ๑๖ เบื้องหน้า แต่จุติจิต” แล้วดับพร้อมกับจุติจิต ลมเหล่านี้ ชื่อ จุติจริมกะ (สุดโดย จุติ) ลมจุติจริมกะนี้ (แล) พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประสงค์เอาว่า เป็นลมครั้งสุดท้าย ในพระสูตรนี้ ได้ยินว่า เพราะความที่ลมหายใจออกหายใจเข้า อันภิกษุกำหนด เป็นอารมณ์ด้วยดีแล้ว แม้ความเกิดขึ้นแห่งลมเหล่านั้น ก็ปรากฏแก่ ภิกษุผู้ประกอบกรรมฐานนี้ เมื่อเธอนึกหน่วงถึงความเกิด (ของมัน) ในขณะที่จิตดวงที่ ๑๖ เกิดเบื้องหน้าแต่จุติจิต แม้ความตั้งอยู่แห่งลม เหล่านั้น ก็ปรากฏ เมื่อเธอนึกหน่วงถึงความตั้งอยู่ (ของมัน) (ของมัน) แท้จริง ภิกษุผู้เจริญกรรมฐานอย่างใดอย่างหนึ่ง นอกจาก กรรมฐานนี้แล้ว ได้บรรลุพระอรหัต ย่อมกำหนดระยะกาลแห่งอายุ ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ภิกษุผู้เจริญอานาปานสติมีวัตถุ ๑๖ นี้แล้วได้ บรรลุพระอรหัต ย่อมกำหนดระยะกาลแห่งอายุได้ทั้งนั้น ภิกษุผู้เจริญอานาปานสติได้บรรลุพระอรหัตนั้น ย่อมรู้ว่า "บัดนี้ ๑. ท่านว่า อายุของรูปธรรมนั้น เท่ากับ ๑๖ ขณะจิต เพราะฉะนั้น จึงว่าอัสสาสะปัสสาสะ (ซึ่งเป็นรูปธรรม) เกิดพร้อมกับจิตขณะที่ ๑๖ หลังจุติจิตไป แต่ถ้านับจุติด้วยก็เป็น ๑๒ (?)