บทแปล วิสุทธิมรรค ภาค ๒ ตอน ๑ : หน้า 203/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - - หน้าที่ 202 จะฆ่าก่อน ถามว่า เปรียบอย่างไร ? ตอบว่า เปรียบเหมือนราชบุรุษ ทั้งหลายมัดโจรที่จับได้พร้อมทั้งของ (กลาง) โดยพระราชบัญชาว่า จงฆ่ามันเสีย ให้ประหาร (เฆี่ยน) ๑๐๐ ที ๆ ทุกที่สี่แพร่ง นำไปสู่ ตะแลงแกง คนทั้งหลาย (สงสารมัน) ให้ของเคี้ยวบ้าง ของกินบ้าง ดอกไม้ของหอมเครื่องไล้และ (หมาก) พลูบ้างแก่มัน มันขบเคี้ยวและ กินของเหล่านั้นไป ดูราวกะเป็นคนมีความสุขพรั่งพร้อมด้วยโภคะก็ จริงอยู่ ถึงกระนั้น ใคร ๆ ก็มิได้สำคัญเห็นมันว่า "โจรผู้นี้เป็นผู้มีความ สุข มีโภคะมากหนอ" ดังนี้เลย ที่แท้คนเขากรุณามัน "คนน่าสงสาร ผู้นี้จักตายบัดเดี๋ยวนี้ละ เพราะมันวางเท้าข้างใด ๆ ลงไป (ก้าวเดิน) มันก็ใกล้ความตายเข้าไปทุกทีด้วยเท้าข้างนั้น ๆ" ดังนี้ ฉันใดก็ดี แม้ บุคคลผู้มีความสุข (แต่ว่ามักทำบาป) ภิกษุผู้บำเพ็ญกรุณากรรมฐาน ก็พึงแผ่กรุณาได้อย่างนี้ว่า "บุคคลผู้น่าสงสารนี้ ในกาลบัดนี้เป็นผู้ถึง ซึ่งความสุข จัดตรียม (สุขวัตถุ) ไว้อย่างดี” บริโภคโภคะ ก็จริงแล แต่ทว่าเขาจะต้องได้เสวยทุกข์โทมนัสมิใช่น้อยในอบายทั้งหลาย ในไม่ ช้านี้ เพราะไม่มีกัลยาณกรรมที่ได้ทำไว้ด้วยทวารทั้ง ๓ แม้แต่ทวาร เดียว" ดังนี้ ฉันนั้นเหมือนกัน ครั้นกรุณาบุคคล (ผู้มีความสุข แต่มักทำบาป) นั้นได้อย่างนี้แล้ว ต่อนั้นไปจึงยังกรุณาให้เป็นไปโดย ลำดับ คือ ในบุคคลที่รักกัน ต่อนั้น ในบุคคลที่เป็นกลาง ๆ กัน แต่ ด. ตรงนี้น่าจะตก ปาปการี เพราะตอนนี้ กล่าวถึงคนมีความสุข แต่มักทำบาป ดังกล่าว ไว้ต้นประโยค จึงเติมวงเล็บไว้ ๒. สุสชชิโต มหาฎีกาแก้ว่า สุขานุภวเน สนฺนทโธ - แต่งไว้ครบในการเสวยความสุข (?)