วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 181 : หน้า 182/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 181 (สีมสมเภท - รวมแดน] ต่อนี้พระโยคาวจรนั้นผู้ทำเมตตาให้มีขึ้นได้บ่อย ๆ (จน) ยัง สมจิตตา (ความมีจิตเสมอ) ในชนทั้ง 4 คือ ในตนเอง ใน บุคคลที่รัก ในคนกลาง ๆ ในคนเป็นศัตรูกัน ให้สำเร็จได้อยู่ จึง ทำสีมสัมเภท (การรวมแดน) ต่อไป นี้เป็นลักษณะแห่งสีมสัมเภท นั้น (คือ) ถ้าเมื่อบุคคล (โยคาวจร) นี้ พร้อมด้วยภิกษุที่รักและที่กลาง ๆ ที่เป็นข้าศึกกัน เป็น ๔ รูปทั้งตนเอง นั่งกันอยู่ในที่แห่งหนึ่ง ต่างว่า พวกโจรมาบอกว่า "ท่านให้ภิกษุรูปหนึ่งแก่พวกข้าพเจ้า" เมื่อเธอ ถามว่า "เพราะเหตุไร" ก็ตอบว่า "เพื่อฆ่าภิกษุรูปนั้นแล้ว เอาเลือดคอทำพลีกรรม" ดังนี้ไซร้ หากว่าภิกษุ (โยคาวจร) นั้น คิดว่า ในภิกษุเหล่านั้น พวกโจรจงจับภิกษุรูปโน้น ๆ เถิด ดังนี้ละก็ เป็นอันไม่ได้ทำสัมสัมเภทเลย แม้หากเธอคิดว่า "พวกโจรจงจับเรา เถิด อย่างจับภิกษุ ๓ รูปนี้เลย" ดังนี้ ก็เป็นการยังมิได้ทำสัมสัมเภท ถามว่า เพราะอะไร ตอบว่า เพราะเธอต้องการ (ให้โจร) จับภิกษุ รูปใด ๆ ก็ชื่อว่าเธอหาความพินาศให้แก่ภิกษุรูปนั้น ๆ หาประโยชน์ ให้แก่ภิกษุนอกนี้ข้างเดียว ต่อเมื่อใดเธอไม่เห็น (ใคร) สักคนใน ระหว่าง 4 คน จะควรให้แก่พวกโจร จิตเป็นไปเสมอแท้ทั้งในตนเอง และคนทั้ง ๓ นั้น เมื่อนั้นจึงชื่อว่าเป็นอันได้ทำสัมสัมเภทแล เหตุนั้น พระโบราณาจารย์ทั้งหลายจึงกล่าวไว้ว่า