วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 13 : หน้า 13/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 13 ตัวเราจักพ้นเล่า พระมหาฤษีเหล่าใดอาศัย (จับเอา) นิมิต นั้นๆ มาพิจารณาสอบสวนไป" (จน) ได้ บรรลุอาสวักขัยด้วย (ลำพัง) ญาณอันกล้า (ของตน) เป็นพระสยัมภูเปรียบเสมอด้วย นอแรด เพราะเที่ยวไปและพักอยู่ผู้เดียว แม้ พระมหาฤษีเหล่านั้น ก็หาล่วงความตายไปได้ ไม่ กล่าวอะไรในคนทั้งหลายเช่นเราเล่า [สมฺมาสมฺพุทฺธโต] (พึงระลึก) โดยความเป็นพระสัมมาสัมพุทธะอย่างไร ? พึง ระลึกโดยความเป็นพระสัมมาสัมพุทธะอย่างนี้ว่า แม้พระผู้มีพระภาคเจ้า นั้นใด มีพระรูปกายวิจิตรไปด้วยมหาบุรุษลักษณะ ๓๒ มีอนุพยัญชนะ ๘๐ ประการประดับ มีพระธรรมกายสัมฤทธิ์ด้วยพระคุณรัตนะ มี สัลขันธ์อันบริสุทธิ์ด้วยอาการทั้งปวงเป็นอาทิ ทรงถึงฝั่ง (คือชั้นยอด) แห่งความมียศใหญ่ ความมีบุญมาก ความมีกำลังมาก ความมีฤทธิ์ มาก และความมีปัญญามาก หาผู้เสมอมิได้ ทรงเสมอกับผู้ที่ไม่มี ๑. อิติศัพท์ที มุญจิสสามิ น่าจะเกิน เทียบกับประโยคข้างต้นที่แก้ ยสมหตุตโต ซึ่งดำเนินความ นัยเดียวกัน น ปติสฺสตร์ ก็ไม่มี อิติ ๒. หมายความว่า พระปัจเจกพุทธะนั้น เกิดนอกพุทธกาล ไม่ได้ฟังธรรมพุทธโอวาทและคำสอน ใครอื่นเลย แต่เพราะมีบารมีญาณแก่กล้าควรจะตรัสรู้ได้ ได้เห็นอะไรก็เก็บเอามาเป็นนิมิต พิจารณา สอบสวนทบทวนไปจนเกิดยถาภูตญาณทัสสนะปหานกิเลสได้ มหาฎีกาให้ตัวอย่างนิมิตที่พระปัจเจกพุทธจับมาคิดว่า เช่นเห็นความกระทบเสียดสีกันแห่ง กำไลมือที่สวมไว้หลายๆ อัน