การตั้งจิตในปฏิภาคนิมิต : หน้า 130/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 130 มั่น) โดย (การตั้งภาวนาจิตไว้ในปฏิภาคนิมิต มี) ประการดังกล่าว ภาวนาของเธอนี้ จำเดิมแต่ (เกิดปฏิภาคนิมิตขึ้น) นี้ไป จึงเป็น ภาวนาเนื่องด้วยวิธีฐปนา สมดังคำพระโบราณาจารย์ทั้งหลายกล่าว ไว้ว่า พระโยคาวจรผู้มีปัญญาตั้งจิตไว้ใน (ปฏิภาค) นิมิต ยังอาการต่าง ๆ ในลมอัสสาสะ ปัสสาสะ ให้หายไป ย่อมผูกจิตของตนไว้ (ให้เป็น อัปปนา) ได· ตั้งแต่ปรากฏนิมิตอย่างนั้นไป นิวรณ์ทั้งหลายก็เป็นโทษที่เธอ ข่มได้แน่ กิเลสทั้งหลายระงับเงียบไป สติมั่นคง จิตดำรงมั่นโดย อุปจารสมาธิเป็นแท้ ลำดับต่อไป นิมิตนั้น เธออย่าพึงใส่ใจโดยสี อย่าพึงกำหนด โดยลักษณะเลยทีเดียว” แต่ว่าพึงเป็นผู้เว้นอสัปปายะ ๓ มีอาวาส (ที่เป็นอสัปปายะ) เป็นต้น แล้วเสพสัปปายะ ๒) มีอาวาส (ที่เป็น ๑. นานาการ - อาการต่าง ๆ หมายถึงที่เรียกว่า "จตุตาโร วณฺณา” คือ หายใจออกสั้น - ยาว หายใจเข้าสั้น - 1 น - ยาว เป็นอาการ ๔ อย่าง วิภาวย์ ท่านแก้เป็น ๒ นัย ๆ แรก แปลว่า 'ทำให้หายไป' คือให้อันตรธานไป หมายความ ว่า ตั้งแต่ปฏิภาคนิมิตเกิดแล้ว พระโยคาวจรมิได้ใส่ใจถึงลม อาการเหล่านั้นจึงเท่ากับอันตรธานไป อีกนัยหนึ่ง ลางท่านแปล วิภาวย ว่า "ทำให้มี - ให้ปรากฏ" ถ้าแปลอย่างนี้ต้องยกขึ้นแปล ก่อน ธูปย์ ดังนี้ "พระโยคีผู้มีปัญญายังอาการต่าง ๆ ในลมอัสสาสะปัสสาสะให้ปรากฏ คือ รู้ลม เหล่านั้นโดยอาการต่าง ๆ ---นิมิตใดในลมนั้นเกิดขึ้น ตั้งจิตไว้ในนิมิตนั้น ย่อมผูกจิตของตนไว้ได้ คือทำให้เป็นอัปปนาได้โดยลำดับ ในที่นี้แปลตามนัยแรก ๒. ปจจเวกขิตพพ์ นี้ ในมหาฎีกาเป็น ลูกขิตพพ์ ดูจะเข้าที่กล่า เพราะเข้ารูปกับ ลูกขณโต สนิท