การเปรียบเทียบของปฏิกูลและความน่ารังเกียจในวิสุทธิมรรค : หน้า 47/266

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 47 สิ่งอะไร ๆ ที่มีสีคล้ายผม ในภาชนะข้าวต้มหรือในภาชนะข้าวสวย ก็ตาม แม้เป็นของพึงใจ ก็จะเกลียดขึ้นมา บอกว่า "นี่มันปนผม นำมันไปเสีย" ผมทั้งหลายเป็นของปฏิกูลแม้โดยสี ดังนี้ อนึ่ง คนทั้งหลายกินอาหารกลางคืนอยู่ แม้นถูก (ใย) เปลือก รัก หรือเปลือกปออันมีสัณฐานดังผมเข้า ก็จะเกลียดขึ้นมาอย่างนั้น เหมือนกัน ผมปฏิกูล โดยสัณฐาน ดังนี้ อนึ่ง กลิ่นของผมที่เว้นจากการตกแต่ง มีทาน้ำมันและอบดอกไม้ เป็นต้น ย่อมน่าเกลียดนัก กลิ่นของผมที่ถูกไฟยิ่งน่าเกลียดกว่านั้น แท้จริง ผมทั้งหลาย โดยสีและสัณฐานจะพึงไม่ปฏิกูลก็เป็นได้ แต่ว่า โดยกลิ่นแล้ว ปฏิกูลทีเดียว อุปมาเหมือนก้อนอุจจาระของเด็กเล็ก โดยสี สีมันก็เหมือนสีขมิ้น แม้โดยสัณฐาน ก็สัณฐานเหมือนแง่งขมิ้น และซากสุนัขดำที่ขึ้นแล้ว เขาทิ้งไว้ในที่สำหรับทิ้งขยะ โดยสี สีมันก็ เหมือนสีผลตาลสุก โดยสัณฐาน ก็สัณฐานเหมือนตะโพนที่เขาปล่อย กลิ้งอยู่ เขี้ยวของมันเล่าก็สัณฐานเหมือนดอกมะลิตูม เพราะเช่นนี้ อุจจาระเด็กและซากสุนัขดำทั้ง ๒ อย่าง โดดสีและสัณฐาน จะไม่ ปฏิกูลก็เป็นได้ แต่ว่าโดยกลิ่นละก็ปฏิกูลแน่ฉันใด แม้ผมก็ฉันนั้น โดยสีและสัณฐานจะไม่ปฏิกูลก็เป็นได้ แต่ว่าโดยกลิ่นแล้วปฏิกูลเป็น แท้และหน SUP อนึ่ง ผักสำหรับแกง อันเกิดในที่โสโครกด้วยน้ำครำที่ไหลออก * เทียบกับข้างหน้าและข้าหลัง ตรงนี้น่าจะมี เอว คนฺธโต ปฏิกูลา หรือ อิท เนส์ คนฺธโต ปาฏิกุลย์