วิสุทธิธรรมเปล คาถ ๒ (ตอนจบ) : หน้า 10/329

ประโยค- วิสุทธิธรรรมเปล คาถ ๒ (ตอนจบ) - หน้าที่ 10 แผลไร้ว่าไปเกิด ด้วยว่ารูป (ปรกฎ) เป็นสิ่งที่สะอาดหมดจดไม่มีอะไรคามเกี่ยว โดยประกายใจ ๆ อรูปธรรมทั้งหลายอันมีรูปรธรรมมันเป็นอารมณ์ก็อยูปรกฎขึ้นเองโดยประกายนี้ ๆ เหมือนอย่างว่า เมื่อบุรุษด้านคูงหน้าในแว่นทีมิว เขาไมปรกฎ เขาหาดควันว่าไม่ปรกฎแล้วทิ้งแว่นเสียไม่ แต่ว่าเขาขาดแว่นนั้นน้อย ๆ เข้า ครั้งแว่น ใสแล้ว เมาหหน้าของเขาก็ปรกฎอยูและฉันใด อื่น ๆ เหมือนคนผู้ต้องการน้ำมัน เทแท้งวา (คือวาปน) ลงในบามแล้วพร่ำด้วยน้ำ (เย็น) เมื่อน้ำมันยังไม่ออกด้วยเพียงแต่บีบหนึ่งสองที เขาก็ไม่ทิ้งเป่งบามเสีย แต่เขาพรมมันด้วยน้ำร้อยแล้วยิ่งบีบไปแล้ว ๆ เลา ๆ เมเขาทำไปอย่างนั้น น้ำมันงามเมื่อใสก็ย่อมออก ฉันใด หรืออันนี้เหมือนคนผู้ต้องการทำบ้าให้ใส ก็มีดมุตดุภาพา ห่อนมือคลองในหม้อน้ำ เมื่อน้ำยังไม่ได้ด้วยเพียงแต่ดูทีหนึ่งสองที เขาก็ไม่ทิ้งมิดดกคมเสีย แต่เขาบุมเข้าริไป เมื่อเขาทำอย่างนั้นไป ตมงง ๆ (คือว่าถออ่าน) ย่อมจะตก น้ำย่อมจะใสสะอาดฉันใด ก็ภัญนั้นฉันนั้นเหมือนกัน ไม่พึงทอดคะเสีย ลูบคำทำในใจทานคดบแผนและรูปนั้นแหละบ่อย ๆ เขาเกิดด้วยว่ารูป (ปรกฎ) เป็นสิ่งที่สะอาดหมดจดมีอะไรคามเกี่ยวโดยประกายใด ๆ ก็สลั้งหลายที่เป็นบิคเก่ากลับกึนกะนดอธรรรมั้น ย่อมจะซบไป จิตย่อมจะใสเหมือนน้ำ (ใส) อยู่นดม อรูปธรรมทั้งหลายอันมีรูปรธรรมมันเป็นอารมณ์ ก็ย่อมจะปรกฎเองโดยประกาย * กดกูจิ ยังไม่ได้สอบว่านิฤดูมกามิสเปรียบเหมือนสารสัมหรืออย่างไร จึงวกน่าให้ใส