ประโยคศาส - วิชาคำธรรพแปล ภาค ๓ ตอน ๒ : หน้า 115/329

ประโยคศาส - วิชาคำธรรพแปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) หน้าที่ 115 จึงถามปัญหา (เสียดัง) ๑,๐๐๐ ข้อ พระเณรถึงกว่าฯ (แก้) ปัญหาที่ถาม ๆ ได้ไม่ข้องขัดเลย ที่เมื่อเรียน (สรรเสริญและถาม) ว่า ญาณของท่านเงียบอย่างงั้น ธรรมอันนี้ ท่านได้บรรลุแล้วอะไร พระเณรถึงบอกว่า เมื่อ ๖๐ ปี (นับ) แต่ปีนี้ (ถอยหลังไป) จึงขอให้ท่านใช้ (อภิญญา) มาคริสต์ (ให้ดู) ท่านก็การใช้สมาธิไม่เป็นการหนัก (อะไรวล) จึงว่า ถ้านั้นของให้ท่านสร้างช่างนิรนิติ ขึ้น จึงกล่าว (ต่อไป) ว่า ที่นี่ขอให้นำทำมิให้เป็นอย่างช่างใบผึ้ง หงี้ ม่วงวงไว้นในปาก ทำเสียงโถญาณทาอย่างน่ากลัว (แสน) มาตรงหน้า ท่าน พระเณรถึงอย่าง (ที่ขอให้ทำ) นั้น แล้วเห็นอาการอันน่ากลัว ของช่างซึ่ง (แสน) มาโดยเร็ว ก็เกิดกลัว ตั้งท่าจะลูกนี พระเณรขีดสังเหยียดเข็อซอะไรท่านไว้ แล้วเรือนว่า "ท่าน (อาจารย์) ขึ้นชื่อว่าความขลาดของพระพินาสาหมิไม่" เป็น ท่านรู้รู้ ความที่นั่งยืนเป็นบูชาน (ชั้น) ในกาลนั้น แล้วกล่าวว่า "อาวุโล ๑. ปัญหาง้อ๓,ooo ท่านมิใช่สถานะตอนกันเป็นวัน ๆ หรือ คิดไม่เห็นเหตุว่าไม่ท่านจะต้องขบเคราะห์กันปานนั้น ๒. ธรรมอันนี้ มาหากว่าคำหมายถึงปฏิสมาทธรรม (?) ๓. คำว่า "เชื่อ" นั้น ใช้เรียกช่างบ้าน ที่ทำงานใช้เชื่อกผูกแล้ว เมื่ออย่เป็นช่างเลื่อน ช่างนิ่มดีต้องเรียก "ตัว" ไปก่อน ๔. กลัวสิ่งที่สร้างขึ้นมาเอง ไม่น่าเป็นเลย องิ่น ตอนนี้เป็นตอนที่พระธรรมนเรื่องความตอบโอกาสวิญญูโลด แต่เรื่องที่เล่านี้ไม่เห็นเกี่ยวกับโอกาส กลายเป็นเรื่องอภิญญาแสดงทุกข์เข็ญอะไรไป ๕. ปฐพกา น. ที่ถูกเป็น...สารชู นาม น. โกดิ