วีฑูธิรากลบทภ ๒ (ตอนจบ) : หน้า 145/329

ประโยค- วีฑูธิรากลบทภ ๒ (ตอนจบ) - หน้าที่ 145 แม้แต่สังข์หนึ่งก็หามีไม่ ภาพ ๓ ปรากฏเป็นดังหลุมดำเก่าแผ่นเต็ม ไปด้วยดำ (แดง ๆ) ปรากฏเป็นดัง มฤคูฎ ๔ ปรากฏเป็นดัง อสรพิษเหลาที่มีพิษร้าย นี้ฉ ๕ ปรากฏเป็นดังพญาตอ ผู้มีอาคาจ อายตนะภายใน ๖ ปรากฏเป็นดังหมู่บัวรัฟ อายตนะภายนอก ๖ ปรากฏเป็นดังพวกโจรปล้นหมู่บ้าน อื่น วิญญาณ จิต ๑ และสัตตา- วาส ๔ ถูกไป ๑๑ ไม้ ปรากฏเป็นดังลูกโซ่ช่วงอยู่ สังขาร ทั้งปวงปรากฏวาเป็นหัวสี่ รากเป็นโรค รากเป็นลูกครร รว กะเป็นตัวทุกข์ร้อน และราวเป็นตัวเจ็บป่วย จึงเป็นอมาร์ค (กองไทย) อันใหญ่ไร้คุณน่าพอใจ ปรากฏว่าสิ่งที่นัยน์ตา ถามว่า เป็นอย่างไร ? ก็ว่า เป็นดังป่าชัฏ ซึ่งมั่งคั่งอยู่โดยอาการรันทดรุ่มรั แต่มีสัตว์ร้าย เป็นดังลำผีเสื้อ เป็นดังน้ำมีคะ (ตั้วที่อคุณคงลงน้ำ เช่นร้อน) และรากษ (สีเสื้อผ้า) เป็นดังจั๊กกิฝูงผู้มะร้าว เป็นดังโลหะมีพิษ เป็นดังทางมืิโจร เป็นดังเรือนไฟไหม้ เป็นดังสนามรบ มีกองทหารที่มาส่งออกไป (รบ) ย่อมปรากฏโดยเป็นของน่ากลัวแก่ บรรดาผู้รักชีวิตโดยง่าย จริงอยู่ บรรดานิมสิ่งนำ้วยกมีปัจจุบ ที่มีสัตว์ร้ายเป็นต้นเหล่านั้นเข้าแล้ว ย่อมเป็นผู้กลัววัสดันของ เห็นแต่ท่านนะ (สังข์ร้าย) อยู่รอบตัวฉันใด พระโพกาวรินฉบพง เหมือนกัน ครั้งสังขารทั้งปวงปรากฏโดยเป็นของน่ากลัว ด้วยอำนาจ งกนาปินาสนาแล้ว ก็อย่ามองเห็นแต่ความกลัวมิอำนาจในจิตที่น่าพอใจ ปรากฏจาก * ไฉ ๑๑ กอง คือ รากะ โทสะ โมหะ ชาติ ชรา มรณะ โสฬะ ปริเทวะ ทุกขะ โทมน์ อุปายาส