ประโยค- วิชาธรรมกราแปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 317/329

ประโยค- วิชาธรรมกราแปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) หน้าที่ 316 พระมหาเถระองค์หนึ่งชื่อวะวะ ในวิหารนั้น ทราบชัดว่า “สัตว์ผู้มีปัญญามาก เราทรมานได้ จะดี” ท่านจึงกล่าวปรา ะว่า “ใครหนอุความเป็นเสียง ลา” พระมหาเมตาถามท่านว่า “ท่านรู้ความใน เสียงร้องของพวกละคร หรือ’ เมื่อท่านรับวู้ว จึงยัง ท่านให้ลงสู่สังของตน (คือเอกสิทธิของตนมา ถามท่าน ?) ท่านก็แก้ข้อที่บอกมา ๆ ได้ ทั้งนี้ ข้อผิดพลาดได้ด้วย ครั้งท่านเตือน จะถามบ้าง) ถืออนุญาตให้ท่านยืนตนให้ลงสู่บาทของท่านบ้าง (ท่านถามแล้ว) ไม่ (อาจ) แก้ความหมายแห่งมิลี มหาอภิธรรมแก่นท่านได้ จึงถามว่า “นี้เป็นเนมต์ ของใคร” ท่านบอกว่าเป็นมณฑลของพระพุทธเจ้า จึงถาม ท่านบอกว่า “เราจะให้พุทธมนต์นั้นแก่ คนที่ทรงเวทอย่างเรา” พระมหาเมตานั้น อัน บูเหตุ (คืออุปปนในบางเปลือย) ทั้งหลายเตือน (ใจ) แล้ว จึงบอเพื่อคงมณฑ์ เธอไดอุปลมต แล้วก็เรียนพระไตรปิฏก ภายหลังได้เอลืออพระ ไตรปิฎกนั้นว่า นี้เป็นเอกนบรรดา (ทางดำเนิน อย่างเอก ประเสริฐว่าลักษณ์เก่าแกของตน) (ต่อมา) ท่านเป็นผู้ปรากฏ (เด่น ดังควงไฟ ดังควงจันทร์ ดังดวงอาทิตย์ ซึ่งได้พยากรณ์กล่าวเกียรติธรรมอันลึก