ประโยคสม- วิษณุธิรมกาแปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 293/329

ประโยคสม- วิษณุธิรมกาแปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) ที่หน้ที่ 292 อยู่ (ไม่ทำอันตรายท่าน) คนทั้งหลาย (เห็นเป็นอัครรรกิเดือมไล) จึง (ช่วยกัน) ใช้ฆ้องดังก้องดัง แล้วกาดเช่าถ่านทำเป็นวงของ (รอบองค์พระเกศา พานไปเก็บดอกไม้)m ไป โบยดอกไม้ลง (ในงง ขอบนัน เป็นเครื่องบูชา) แล้วต่างยืนมีสาครอยู่ (โดยรอบ) พระ- เธระออก (จากนิรโธ) ด้วยอย่างจากที่กำหนดไว้ เห็นคนทั้งหลายนัน อึนใหญ่รอรอบตัว) ก็ถือว่า“เรากิดเป็นคนปาราฎ (คือเด่น) เสียแล้ว" จึงโล่งขึ้นสู่หวาส (เหาะ) ไปสู่เกาะประดิษเสีย (การอธิษฐานให้พสวงในเวลาเช้าโรซ) นี้ ชื่อว่า นานาพึทรอิโปน-ไม่ยงพลัดที่เนื่องด้วยกันด้วยภาพรูปให้กำเริบ ส่วน พลัดดูเป็นของเนื่องด้วยตนผู้เดียว เป็นพังผุ้ง อาสนะที่ตน นั่งก็ดี ก็ท่จะต้องอธิษฐานไว้เป็นส่วนหนึ่งในพสวงนั้นหนมิใม ผู้ผู้นิรมยอมกันกับพสวงนี้ไว้ได้ด้วยอำมอานาเด้นั่นเอง จุดพลูของท่านพระสัชชีวะ (ที่กล่าวในอธิษฐาน) จริงอยู่ แม้คำบ่นนี้ก็ได้กล่าว ไว้ว่า "ฤทธิปาคแผ้วด้วยอำนาจสมาธิของท่านพระสัชชีวะ ฤทธิปาคแผ้วด้วยอานาจสมาธิของท่านพระสารีบุตร" ดังนี้ [สังเขปปฏิมานะ] การอธิษฐาน คือคออก แห่งสงฆ์ ชื่อว่า สังเขปปฏิมานะ หมายความว่า ๑. ชาวชมพูทวีปนิยม โปรย โยน สาด เครื่องบูชาโยนที่คารพล นำองค์เดียวกับโปรยลูกปาปของชาวอิรปุโร ทุกวันนี้ ทำใจจัดใส่สาน หรือปิกแจ้นไปตั้งบูชาอย่างธรรมเนียมของเราไม่ ๒. ข. ป. ๑๓/๒๕๕๔