วิชาภิธรรมแปลภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) : หน้า 109/329

ประโยค - วิชาภิธรรมแปลภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) หัวย 109 อันปราถนาแก่พระโหว่นั้น เพราะหยั่งรู้ความที่ธรรมทั้งหลายเป็นสภาพ มีความเป็นไปเนื่องด้วยปัจจัย โดยไม่เคลื่อนไคลาด ด้วยการเห็น ทั้งความเกิดขึ้นและความเสื่อมไปโดยตน อนิจจัลักษณะย่อมเป็นอัน ปราถนา เพราะหยั่งรู้ความที่ธรรมทั้งหลายเป็นสภาพมันแล้วก็ไม่มี และ เพราะหยั่งรู้ความว่างเปล่า (แห่งสังขารธรรมทั้งหลาย) ทั้งในส่วนก่อน และส่วนหลัง (คือทั้งในอดีตและอนาคต) ทั้งทุกลักษณะก็เป็น อันปราถนา เพราะหยั่งรู้ความถูกบีบคับด้วยความเกิดและความเสื่อม แม้ว่าลักษณะ (ลักษณะที่เป็นสภาพวะ) ก็เป็นอันปราถนา เพราะ หยั่งรู้ว่าเป็นธรรมที่กำหนดไว้ว่าด้วยความเกิดและความเสื่อม แม้ว่าที่ สงขลักษณะเป็นไปชั่วกาล (คือช่วงจะนะ) ก็เป็นอันปราถนา เพราะหยั่งรู้ความไม่มีแห่งความเสื่อมในลักษณะเกิด และแห่งความเกิด ในลักษณะเสื่อม และ สงขลาทั้งหลายย่อมปราถนาเป็นทองนิตย์แห่งพระไตรโลกนี้ ผู้มีประเภทแห่งสังจะ ปฏิจจสมุปบาท นัย และลักษณะอันเกิดปราถนา แล้วอย่างนั้น โดยหยั่งรู้ว่า “อันธรรมเหล่านี้ใช้ไม่เคยมาสิ้นขึ้น (แต่) มันเกิดขึ้นแล้วย้อนดับไปอย่างนี้นี้เอง” องค์ ไนี้ดัหมันปราถนา เป็นของใหม่เป็นนิยามเท่านั้นมมาได้ มันยังปราถนาเป็นของตั้งอยู่ชั่วกาล อันสั้นโดยปกติ ดังหยาดน้ำค้าง เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ดังต้อมน้ำดัง รอ่ยไม้ (ขียด) ในกี ดงเมล็ดผักกาดที่ปลายเหล็กแหลม และดังฟ้าแลบ