ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - วิชาภิธรรมแปลภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) หัวย 109
อันปราถนาแก่พระโหว่นั้น เพราะหยั่งรู้ความที่ธรรมทั้งหลายเป็นสภาพ
มีความเป็นไปเนื่องด้วยปัจจัย โดยไม่เคลื่อนไคลาด ด้วยการเห็น
ทั้งความเกิดขึ้นและความเสื่อมไปโดยตน อนิจจัลักษณะย่อมเป็นอัน
ปราถนา เพราะหยั่งรู้ความที่ธรรมทั้งหลายเป็นสภาพมันแล้วก็ไม่มี และ
เพราะหยั่งรู้ความว่างเปล่า (แห่งสังขารธรรมทั้งหลาย) ทั้งในส่วนก่อน
และส่วนหลัง (คือทั้งในอดีตและอนาคต) ทั้งทุกลักษณะก็เป็น
อันปราถนา เพราะหยั่งรู้ความถูกบีบคับด้วยความเกิดและความเสื่อม
แม้ว่าลักษณะ (ลักษณะที่เป็นสภาพวะ) ก็เป็นอันปราถนา เพราะ
หยั่งรู้ว่าเป็นธรรมที่กำหนดไว้ว่าด้วยความเกิดและความเสื่อม แม้ว่าที่
สงขลักษณะเป็นไปชั่วกาล (คือช่วงจะนะ) ก็เป็นอันปราถนา
เพราะหยั่งรู้ความไม่มีแห่งความเสื่อมในลักษณะเกิด และแห่งความเกิด
ในลักษณะเสื่อม และ
สงขลาทั้งหลายย่อมปราถนาเป็นทองนิตย์แห่งพระไตรโลกนี้
ผู้มีประเภทแห่งสังจะ ปฏิจจสมุปบาท นัย และลักษณะอันเกิดปราถนา
แล้วอย่างนั้น โดยหยั่งรู้ว่า “อันธรรมเหล่านี้ใช้ไม่เคยมาสิ้นขึ้น
(แต่) มันเกิดขึ้นแล้วย้อนดับไปอย่างนี้นี้เอง” องค์ ไนี้ดัหมันปราถนา
เป็นของใหม่เป็นนิยามเท่านั้นมมาได้ มันยังปราถนาเป็นของตั้งอยู่ชั่วกาล
อันสั้นโดยปกติ ดังหยาดน้ำค้าง เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ดังต้อมน้ำดัง
รอ่ยไม้ (ขียด) ในกี ดงเมล็ดผักกาดที่ปลายเหล็กแหลม และดังฟ้าแลบ