วิถีธรรมรม แปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 216/329

ประโยค - วิถีธรรมรมแปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้าที่ 216 การปิ๋วเวณก็เลสที่ยังเหลือหม่ไมแลง ด้วยประการดังนี้ทั้งหมด ด้วยกัน จึงเป็นปัญญานี้ ๑๔ แท่นนั้นเป็นกำหนดอย่างสูงที่สุด ด้วยว่า การปิ๋วเวณก็เลสที่จะได้แล้วแต่ก็เลสที่ยังเหลือ ย่อมมีบ้างไม่มีบ้าง แม้แกพระสถบุคครตหลาย ก็เพราะไม่มีเวจนั่น นั่นเอง ทาวมาหามจึงลูกถามพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า "ธรรม คือลิส" ชื่ออะไร ที่บรรยารงค์ยังละไม่ได้ในภาย ใน ซึ่งเป็นเหตุให้ โลกธรรมทั้งหลายดิ้นลงข้างพระองค์ตั้งอยู่ได้บ้างไปครงวา" ดัง นี้เป็นต้น สุดตอนทั้งวง (ในตอนนี้) บันฑิตกตราบโดยพิศการ [เลื่อนภูมิ] ก็แลรับปิ๋วเวณอย่างนั้นแล้ว พระอธิษฐานวาสโกสัมบันนั้นนั่ง อยู่ ณ อาสนะนั้นนั่งเอง หรือโดยสมอันดี ย่อมทำโยคะเพื่อบรรลุ ภูมิที่ ๒ เพื่อความเบาบางแห่งกามคะและพยาบาท ท่านยัง อินทรีย์ พล และโพชงค์ คำให้ชื่นบานและอิ้มเสียดั่งส่งสารธร ต่างโดยรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นั่นแลด้วยญาณ (กำหนด ไตรลักษณ์) ว่า มันไม่เที่ยงเป็นทุกข์เป็นอนัตตา เปลี่ยน (ความ กำหนดนั้น) ไปมา (จน) หยั่งลงสู้วิธีปฎิบัติ เมื่อท่านปฎิบัติไปอย่าง นั้น ครั้งองค์โมญาณและโคตรภูญาณก็ขึ้นจวีชนะอันหนึ่งใน ที่สุดแห่งสังวรบูญญาณ โดยยืนที่กล่าวแล้วนั้นแหล สภาวามิทรร * ม. มู. ๒/๒๕