วิสุทธิมรรคเปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 58/329

ประโยค - วิสุทธิมรรคเปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้า 58 ริตโต โดยอาการชื่อว่าว่าง เพราะว่างจากความยืนความงามและความสุขตามคนเวลาคิดเอา ตุวุตโต โดยอาการชื่อว่าไม่มีแก่น เพราะเป็นของว่างนั้นและ หรือว่ because ความเป็นของเล็กน้อยก็ได้ ด้วยว่าเม็องของเล็กน้อยเขาก็เรียกกันว่าของเปล่าได้ในโลก สุขฺโต โดยอาการชื่อว่าสุข เพราะว่างจากเจ้าของ ผู้ครอง ผู้สร้าง ผู้สวย (ผล) และผู้ดูแลรักษา อนุตโต โดยอาการชื่อว่ามีไม่น เพราะแม้แต่ตนเองก็ได้เป็นเจ้าของเป็นต้น อาทินวโต โดยอาการชื่อว่าเป็นอาทินพ (คือเป็นผลร้าย) because เป็นปัจจุทูต (ทุกข์โดยยังเป็นไป) และเพราะความที่ทุกข์เป็นตัวโทษ อีกนัยหนึ่ง บุคคลใดมาปลุความเข็ญใจ ย่อมถึง ซึ่งความเข็ญใจ ความเข็ญใจของเป็นไปแกุ่มบุคคลใด เหตุนี้ บุคคลนั้นจึงชื่ออทินวะ ว่าอาทินวะนั้นเป็นคำเรียกคนเข็ญใจ แม้นันก็ทั้งหลายล่า ก็เป็นสภาวะเข็ญในแท้ เหตุนี้นั่น (จึงกล่าวไว้ว่า) โดยอาการชื่อว่าเป็นอาทินพ เพราะเป็นเช่นกันกับคนเข็ญใจ ๑. มาหากุชพระบามวกังว่ารู้ ภิกขอว อัญญจ์ว ภิกขอว ปญฺญูปญฺญนุญฺญา อทินจ์ว อญฺญจ์ว ฐุทํ วิริยามสมุนา อภิญฺญวา ปญฺญูปญฺญนุญฺญา อทินจ์ว กุฏิรํทั้งหลาย อุปาทานัน ๕ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีอเปลเปี้ยนไปเป็นธรรมดา อันนี้เป็นโทษในอุปาทานขันธ์ ๒. นับหลัง อทินวรรค ท่านวิเคราะห์เป็น ที ธาดา ในความสิ้น อาบนหน้ามีอร่อยยิ่ง ว. คือ ว่า ธาดา ในความไป ถึง เป็นไป รูปสูบเป็น อทินวา แปลว่า ลิงค์สิ่งยิ่ง (ตรงสำเนาของเราว่าสั้นเนื้อประคาะตัว) ในที่นี้อาความเข็ญใจ