วิชชาธรรมกายภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 236/329

ประโยค๑ - วิชชาธรรมกายภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้าที่ 236 [อุกาสจิตตุมฺปา] ธรรม ๑๒ นี้ คือธรรมเป็นโลกสม ฯ โกสมฺ ๒ โมหสมฺ ๒ ชื่อว่า อุกาสจิตตุมฺปา ญาณ ๔ นั้น เป็นเจ้าหน้าที่ธรรมทั้งหลาย มีสิ่งโยชน์เป็น อาณีดังกล่าวมา ตามควรแก่โอกาส [ญาณไหนละอะไร] จะอย่างไร? ว่าไปส่งโยชน์ทั้งหลายก่อน ธรรม ๔ นี้ คือ สักกายทิฏฐิ วิชชานา สีลำพปรมาณ แล้วกามารคะ ปฏิมะ ที่เป็น อปายคมินะ (คือเป็นฐานในอาย) เป็นธรรมอันปฐมญาณพิงกำลัง ถามารคะ ปฏิมะ ที่เหลือ (คือที่ไม่เป็นอปายคมินะ) ส่วนที่หยาบ เป็นธรรมขันติญาณพิงกำลัง ส่วนที่ละเอียด เป็นธรรมอันติญาณ พิงกำลัง ธรรมมิญจรเปนตัว ฯ เป็นธรรมอันองค์ภูมิจิต กำจัดอย่างเดียว ต่อไปนี้ ในที่ใด ข้ามเจ้าจักไม่การจำกัด (ความ) ไว้ด้วย เอวสัทธ์ (คือคำว่าอย่างเดียว) ในที่นี้ ข้ามเจ้าจักกล่าวธรรมใด ฯ ว่ากเป็นธรรมที่ฐานเนื่องสูงพึงจำกัด ธรรมอื่น ๆ ก็พรรณาเกิดขึ้นเป็น ธรรมที่ความเป็นอนปายคมินะเป็นต้น อันญาณต้น ๆ กำจัดแล้วเหลาะ จึงเป็นธรรมที่ฐานเนื่องสูงพึงจำกัด ในกิเลสทั้งหลาย ทุจฺจ วิชชา ขีณจิตา เป็นธรรมอันปรมาณพิง กำจัด โทสะ เป็นธรรมอันติญาณพิงกำจัด โลภะ โมหะ มานะ